Recensie

De mangakiller 1 Deel 1


Op 28 september 2007 vinden twee wandelaars, dankzij de rottende geur, een torso met stompjes in het Dudenpark in Brussel. Een beetje later verschijnen er 2 nota's die verwijzen naar de manga Death Note. Deze werden dichtbij de plaats delict teruggevonden. De politie kon toen het lijk niet identificeren. Dit is een waargebeurd feit.

Yann, gekend van een hele resem top-reeksen, neemt je mee in het manga wereldje op een ludieke en toffe manier. Het begint allemaal met een Shonen manga verhaal waarin de helden blijkbaar concurrerende mangaka’s zijn. Ze zijn daar verzeild geraakt door een artiest met een magisch potlood en dienen daar de slechterik Kroko te bestrijden. De broer van deze mangaka belt haar op vanuit Brussel en vertelt haar dat hij iemand die ze al lang zoeken, heeft gevonden. Enkele dagen later wordt er een lijk gevonden dat niet herkenbaar is: het hoofd, armen en benen ontbreken. Op het lichaam plakt nog een bericht in het Japans, KROKO! Het werd in eerste instantie gevonden door een jong meisje, dat het rottende geheel uitbundig fotografeert voor haar jonge detective club. Nadat ze wegloopt van het lichaam wordt het nadien gevonden door een oud dametje met een rotverwend keffertje.

Klinkt het ingewikkeld en luguber? Het is juist het tegenovergestelde: het verhaal leest vlot en gaat goed vooruit. De manier waarop Yann manga en Westerse strip-stromingen in elkaar laat vloeien, zijn waarschijnlijk geen unicum, maar deze zit wel goed in elkaar. Het voelt heel natuurlijk aan. Als je het verhaal een kans geeft uiteraard. Voor mij was het meer een wachten op de eerste scenarist die het goed in elkaar kon boksen en dan ook nog op een redelijk geloofwaardige manier brengt. Dat er veel te danken is aan het tekentalent van Chris Lamquet is zeker.

Wat daar vooral in opvalt is de evolutie in zijn tekenwerk. Het verschil tussen Alvin Norge en dit album is hemelsbreed maar heeft toch nog altijd diezelfde herkenbare stijl, zij het rijkelijk aangevuld met meer detail, schaduw en beter afgewerkte personages. Ook zijn manga-gedeelte valt mee, alhoewel het meer een Europese interpretatie is. Hier dus geen superstrakke afgewerkte gezichten zoals we gewoon zijn van een Naoki Urasawa of een Takehiko Inoue, maar meer een Naruto van Masashi Kishimoto.

De Mangakiller blijkt wel gebaseerd te zijn op de Mangamoord uit 2007 en Yann heeft daar een twist aangegeven met het jonge detective clubje. Het is zeker de moeite waard om te lezen en zal ook vlug tot een ontknoping komen daar het maar uit twee delen bestaat. Vele details uit het verhaal zal je ook terug vinden in de originele zaak.

Oh ja, in 2010 werden 4 mannen gearresteerd voor de mangamoord waarvan er 3 veroordeeld zijn voor moord en een voor schuldig verzuim.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.