Recensie

Ikigami - The Ultimate Limit 7 De droom die ik probeerde te verwezenlijken


Na lang wachten is hier dan eindelijk het vervolg van deze mangareeks in het Nederlands. En er is nog meer goed nieuws, de rest van de reeks (die uit tien delen bestaat) staat ook al op de planning om dit jaar nog te verschijnen.

Moet ik het uitgangspunt van deze emotionele manga nog uitleggen? In Japan heeft men de “welvaartvrijwaringswet” ingevoerd. Met deze wet wil de Japanse overheid de levenskwaliteit, productiviteit en geluk van het Japanse volk verhogen. Keerzijde van de wet: per 1000 inwoners is er één iemand die z’n 25ste verjaardag niet haalt en op een vooraf bepaald tijdstip komt te overlijden. Die ongelukkigen krijgen 24 uur voor hun dood een -in de volksmond- Ikigami (officieel “Aankondiging van overlijden”). Dit wordt hem overhandigd door een ambtenaar. Als je een Ikigami krijgt geniet je nog even van bepaalde voordelen zoals gratis tanken, of gratis openbaar vervoer, maar denk er niet aan om nog vlug iemand te vermoorden of zo, want als je iets mispeutert, betaalt je achterblijvende familie het gelag.

Ieder deel van deze manga bestaat uit twee verhaaltjes. Twee jonge mensen krijgen van een jonge ambtenaar, Fujimoto, te horen dat ze nog 24 uur te leven hebben en we krijgen te zien wat ze daar mee aanvangen. Daar zitten wel wat rake verhaaltjes in maar deze keer vielen ze voor mij wat tegen.

Het eerste verhaal “Rouwprentje” gaat over Taka. Van kleins af ging hij bij een oude fotograaf, Ikeyama, in de leer, en hij wilde altijd al zijn fotostudio overnemen. De oude fotograaf zwoer bij analoge fotografie en schonk dan ook een parel van een toestel aan de jongeman toen hij fotografie ging studeren. Tijdens zijn studie verkoos Taka echter om verder te gaan met digitale fotografie en dat leidde tot een breuk tussen de oude man en Taka. Als Taka een Ikigami krijgt wil hij de brokken toch nog proberen te lijmen door zijn rouwprentje te laten maken door de oude man. Deze staat echter net voor een hartoperatie en mag dus niet weten dat Taka's laatste uren hebben geslagen.

Het tweede verhaal “De droom die ik probeerde te verwezenlijken” gaat over Katsunori, een breakdancer die zijn vrienden in de steek laat onder druk van zijn vader en diens belofte om een dansschool te openen in zijn bijscholingszaak. Zo wil hij zijn zoon over de streep te trekken om naar de universiteit te gaan studeren. Katsunori stort zich op zijn studies en verwaarloost zijn dansvrienden, hij geeft hen alleen nog theoretisch advies, en danst zelf niet meer. Meer nog, door de stress krijgt hij vreetbuien en verdikt hij zienderogen. Als zijn vrienden in nood zitten en hulp nodig hebben voor een dansauditie durft hij uit schaamte niet mee te doen maar dan krijgt ook hij een Ikigami.

Het eerste verhaal kon nog een gevoelige snaar raken, maar het tweede verhaaltje over een ex-streetdancer raakte me totaal niet. Misschien laat het me teveel denken aan al die gehypete programma's als “so you think you can dance”?

In tegenstelling tot de vorige delen is de raamvertelling over hoe Fujimoto zelf zijn werk en bij uitbreiding deze wet interpreteert belangrijker geworden. De afdeling van Fujimoto krijgt het bezoek van een “ideologische commissie”, een soort interne audit om de werknemers te controleren of ze wel nog volop geloven in de welvaartswet. De auditrice die Fujimoto volgt is een harde tante, die hem zelfs volgt als hij een Ikigami moet gaan uitreiken, ze analyseert alles en Fujimoto, die al twijfelde, raakt erdoor gestresseerd. Misschien dat Motore Mase in de laatste delen meer de nadruk zal leggen op de wet zelf en hoe men die op een repressieve wijze blijft doordrukken. Ik hoop het, want die kant van de wet is eigenlijk nog niet echt aan bod gekomen in de reeks.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.