Recensie

Batman: The Killing Joke 1 The killing joke


We starten met een bekentenis. Ik lees al sinds eind jaren '90 comics, maar had nog nooit Batman: The killing joke gelezen. Vraag me niet waarom, ik weet het niet. Misschien was dat voor de grap... Maar dankzij RW/Lion komt hier eindelijk verandering in. Elke grap heeft zo zijn houdbaarheidsdatum, en die was al lang overschreden.

In The killing joke bindt de Joker opnieuw de strijd aan met Batman. Deze keer ontsnapt hij uit Arkham. Niks nieuws onder de zon, dat hebben ze al een paar duizend maal gedaan. Maar Alan Moore zou Alan Moore niet zijn als er niets meer aan de hand was. Enerzijds exploreert The killing joke de oorsprong van de Joker, wat in comics een Origins-verhaal wordt genoemd. Dé oorsprong? Nee, een oorsprong, want zelfs de Joker weet niet meer of zijn herinneringen nu echt zijn of niet. Wie de Batmanfilm met Jack Nicholson gezien heeft, heeft immers een andere oorsprong voorgeschoteld gekregen. Anderzijds belicht de comic de relatie tussen Batman en de Joker. Is dit een gevecht op leven en dood? Wordt het een strijd tot één van hen overblijft?

Dat Alan Moore geen controverse uit de weg gaat (zonder gratuit te willen doen), is niet nieuw. In dit verhaal wordt Barbara Gordon, dochter van commissaris Gordon, in de ruggengraat geschoten en uitgekleed, waardoor ze verlamd raakt. Haar vader wordt bijna gek gemaakt doordat de Joker hem samen met drie dwergen naakt in een spookhuis laat rondtoeren terwijl foto's van zijn naakte en neergeschoten dochter vertoond worden. Achteraf zei Moore trouwens dat hij spijt had om die dwergen opgevoerd te hebben, omdat hij het vernederend vond voor de kleine medemens.

Overigens, de invaliditeit van Barbara Gordon is jaren lang blijven doorzinderen in het Batman-universum: ze werd Oracle en kreeg een eigen reeks: Birds of Prey. Bij de herlancering van de DC-reeksen in 2011 werd haar handicap weer ongedaan gemaakt.

Moore heeft een meesterlijk scenario geschreven over de ontstaansgeschiedenis van de Joker en Gordon's afdaling in de hel. De hele comic werkt toe naar de pointe, zoals elke klassieke grap. In deze comic is de pointe ... een grap. Een passend einde voor The Killing Joke. Maar da's niet het enige dat overtuigt. Het tekenwerk van Brian Bolland is fenomenaal. Zijn uiterst realistische stijl leent zich perfect voor dit verhaal, en zijn nieuwe inkleuring maakt het helemaal af. Spijtig dat hij zich nadien is gaan specialiseren in covers...

Nieuwe inkleuring? Jazeker, wat Lion/RW uitgeverij ons geeft is geen doorslagje van de eerste druk door Baldakijn indertijd. Het is de in 2008 uitgebrachte Absolute edition, in hardcover, op groter formaat, op beter papier en ingebonden. Speciaal voor deze uitgave heeft Brian Bolland alle platen ingekleurd. En het grotere formaat doet de tekeningen nog meer eer aan.

Deze Batman wordt terecht als een van de beste Batmanverhalen beschouwd en zal moeiteloos niet-comicliefhebbers overtuigen.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.