Recensie

Atalante 5 Calaïs en Zetes


Toen ik deze aflevering in mijn handen had, dacht ik: laat me er eens doorbladeren, ik zal wel kunnen volgen. Niet dus. Nee, het was echt wel noodzakelijk om de vorige vier delen terug door te nemen om te weten wat er eigenlijk aan de hand is. De vorige delen waren dan ook al van een paar jaar geleden en ik had eigenlijk al lang de moed opgegeven op een vervolg. Maar kijk, Silvester verwent ons (waarvoor dank).

Misschien toch maar even, voor al diegenen die net zoals ik een supergeheugen hebben (ironisch bedoeld), een kleine samenvatting van wat hieraan vooraf ging. Atalante wordt geboren onder een slecht gesternte. Haar vader, de koning, wil haar onmiddellijk vermoorden vanwege één of andere voorspelling. Door de smeekbede van haar moeder wordt het niet direct volbracht maar zal ze worden achtergelaten op de berg van de goden. Als de goden haar gunstig gezind zijn, zal ze overleven anders... Natuurlijk hoopt haar vader dat ze zal sterven. De wachters die haar naar daar moeten brengen, zijn dit werkje al vlug moe en willen haar alsnog de keel oversnijden, maar door een goddelijke tussenkomst wordt ze meegevoerd met een rivier naar een magisch land (saters, sprekende dieren,..). Hier kent ze een gelukkige jeugd.. blijkbaar waren de goden goedgezind. Ze krijgt van een aantal van de goden trouwens een paar leuke gaven, maar eentje (Hera natuurlijk) geeft haar een vloek mee. Tijdens haar adolescentie veranderen de omstandigheden en vertrekt ze naar het 'menselijke' land. Hier aangekomen raakt ze bevriend met Jason en wordt opgenomen bij de Argonauten. Zij hebben tot doel om het gulden vlies te vinden en maken onderweg heel wat avonturen mee.

In het lopende avontuur wordt een stad belegerd door harpijen, vliegende gevaarlijke wezens. De Argonauten proberen het stadje te vrijwaren van de luchtaanvallen, maar enkelen van hen, twee broers, worden gevangen genomen door de harpijen en meegenomen naar hun basis boven de wolken. Hierdoor moet Atalante op zoek naar de gevleugelde paarden van Zeus om zo tot het hoofdkwartier van de harpijen kunnen door te dringen. En ze heeft hiervoor de hulp van een hoop mythologische creaturen nodig. Benieuwd of ze hen kan overtuigen en of de Argonauten op tijd de broers kunnen gaan redden.

Atalante is een onrealistisch, onwaarschijnlijk en overdreven verhaal. Niks is echt of kan zelfs maar. Het is instappen in een vreemde wereld, waar je de regels niet van kent en je dus gewoon mee moet volgen. Maar eens je mee bent, laat het je niet los. Het is gewoon te veel van alles en nog wat, te over-the-top maar dat maakt het nu juist zo plezant.

De tekeningen sluiten hier bij aan: overdreven lichaamsverhoudingen van supermooie lichamen en een pico bello uitziende, utopische wereld waarin de spelers zich bewegen.. tja.. eigenlijk kan het allemaal niet, maar toch geniet ik volop van deze strip. Geweldig hoe het allemaal past.

In het kort: uiterst amusant leesvoer.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.