Recensie

Dokus de leerling 19 Dokus, modelleerling


Reeds sedert jaren is m’n oudste zoon gebeten door de verhalen van Dokus. Wat wil je ook anders: welke 12-jarige zou het niet leuk vinden om een leerling als Dokus in de klas te hebben? En dan hebben we het nog niet eens over Hein, het klas-geraamte. De vraag is natuurlijk of de auteurs er in slagen om de reeks ook na 18 delen nog boeiend weten te houden.

Een kleine introductie voor wie het personage niet kent: Dokus is een, vooral luie, leerling bij wie de maaltafels en de spellingregels maar niet willen doordringen. Lui, want echt veel moeite doet hij niet om z’n lessen te leren. Wél steekt hij veel tijd en energie in het verzinnen van nieuwe spiekmethodes. Jammer genoeg voor hem is daar wel steeds z’n buurvrouw Leonie (de bolleboos van de klas en dus tegenpool van de protagonist) of z’n meester meneer Peeters die hem op heterdaad betrappen en zodoende zorgen voor een zoveelste 0. Het moet niet gezegd dat deze nul-kampioen z’n leerkracht vaak tot wanhoop drijft. Dat Dokus ook nu weer vaak blijk geeft van een intellect dat z’n cijfers verre overstijgt, zal daar zonder twijfel sterk toe bijdragen. Wat te denken bv. van uitspraken zoals “Kunt u me ook uitleggen waarom u extreme competitiviteit prefereert terwijl je dingen zoveel makkelijker leert als je met iemand samenwerkt?”. Ook bij z’n redeneringen (telkens in zijn voordeel natuurlijk) is er vaak geen speld tussen te krijgen.

Om terug te keren op de vraag of de auteurs het album nog boeiend genoeg weten te houden… Vanzelfsprekend is het aantal manieren om te spieken niet oneindig. Dat is te merken aan het aantal grappen dat daar rechtstreeks mee te maken hebben. Om dit te compenseren introduceerden de auteurs het personage van Arnold, een concurrent voor de titel van grootste luilak/dommerik. In den beginnen is Dokus daar niet echt gelukkig mee, maar al gauw neemt hij de rol van meester op zich met als doel een evenknie op te leiden. Dit brengt opnieuw wat schwung en variatie in het geheel. De oorspronkelijke stijl van grappen is dus een beetje weggevallen, maar dat komt omdat de auteurs op zoek moesten naar nieuwe invalshoeken om Dokus verdere avonturen te laten beleven in z’n klas. Enigszins jammer, maar waarschijnlijk onvermijdelijk.

Besluit: de grootste spitsvondigheden zijn er wel uit, maar toch blijft dit aangename literatuur voor de beoogde doelgroep (en de vaders).



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.