Recensie

Nero: De premières 1 Moea-Papoea
2 De ring van Petatje


In deze reeks, die uiteindelijk 9 albums gaat tellen, maken we telkens (opnieuw) kennis met een hoofdpersonage dat voor het eerst z’n opwachting maakte in de oude Nero-reeks. Het gaat hierbij dus niet om nieuwe albums, maar om de verhalen waar die protagonisten voor het eerst voorkwamen. Zo kwam Petoetje voor het eerst op de proppen in ‘Moea Papoea’ (album nr. 10) en Petatje in ‘De ring van Petatje’ (album nr. 17). Deze albums zijn een integrale heruitgave van die oude boekjes, met dat verschil dat ze - in tegenstelling met wat je zou verwachten als je de covers bekijkt - voor het eerst ingekleurd werden.

Voor wie de reeks niet kent (hoewel ik me niet kan voorstellen dat er zo veel mensen rondlopen): Nero was een typische krantenstrip die inspeelde op of verwees naar elementen uit de actualiteit.
In ‘Petoetje’ vertelt Marc Sleen ons hoe de zoon van een Papoeaan, op de koop toe het stamhoofd, bij de jolige bende van Nero terechtkomt. Woelige wateren worden daar letterlijk en figuurlijk voor doorzwommen…
Petoetje is reeds enkele verhalen lang een vaste waarde bij de avonturen van Nero, maar er was duidelijk behoefte aan een leeftijdsgenootje om hem te vergezellen doorheen de vele avonturen. Op een dag hoort hij een meisje huilen. Het leven bij haar tante Eusebie is allerminst rooskleurig, zeker omdat die laatste op haar fortuin uit is en daarvoor zonder schroom uit de weg wil ruimen. Maar dat laten onze vrienden niet gebeuren...

Ik heb de albums van Nero altijd graag gelezen en dat is nog steeds zo. Natuurlijk voelt het geheel wat ouderwets aan en bevatten ze relatief veel tekst, maar toch zijn de albums nog goed te verteren. Beide verhalen zijn attractief, grappig en spitsvondig. Zo moet je er niet in verschieten dat een muze, Pegasus het vliegende paard, Pietje de Dood, Neptunus, een magische hoed en nog veel meer vreemde elementen de strips doorkruisen.
Jammer, of net niet, is dat bij deze heruitgave het taalgebruik niet is bijgestuurd, waardoor het voor jongere lezers waarschijnlijk niet evident is om alles te begrijpen. Zowel sommige oude uitspraken als de gebruikte dialecten zijn niet altijd eenvoudig te lezen. Zelf kan ik dat wel appreciëren, maar de vraag is of het uit commercieel oogpunt verstandig is? Een moeilijke keuze...

Zoals eerder aangehaald, zijn deze verhalen voor het eerst ingekleurd. Dit had ik, gezien de cover, zeker niet verwacht. Over die inkleuring zullen de meningen zeker uiteenlopen. Voor de een zal het totaal onnodig zijn, voor de ander een leuke toevoeging. Volgens mij had men gerust iets verder mogen gaan in de modernisering van de albums om op die manier een nieuw publiek te trekken. Of dit testamentair gezien toegelaten is, dat is weer een andere vraag. Ik vermoed dat het niet mag...
Blijft het feit dat de inkleuring meestal vlak gehouden is, in de geest van de oudere albums. Iets meer dynamisme had op z’n plaats geweest, want nu biedt dat weinig meerwaarde.

Besluit: een prachtige heruitgave (ik ben echt weg van de covers) waarvan echter nog zal moeten blijken of er genoeg geïnteresseerden zijn die ze zullen kopen. Ikzelf kijk alvast uit naar het derde album, 'Meneer Pheip'.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.