Recensie

Nikopol 1 Kermis der onsterfelijken
2 Lady in blue
3 Koude evenaar


Het Nikopol-Drieluik.

Hoewel uitgebracht als drie afzonderlijke strips, gaat het hier toch om een samenhangend verhaal met een begin en een einde. Ik vermoed wel dat Bilal pas na het eerste deel het idee kreeg om er iets groters van te maken, want dit staat meer op zichzelf dan de twee latere albums.

Ook anno 2023 zijn de goden nog onder ons. Bilal kiest hier voor het Egyptische pantheon (veel indrukwekkender om te zien dan bijv. de Griekse goden), maar geeft ze wel karaktertrekken mee uit andere mythen. In ieder geval staan zijn goden onverschillig tegenover de mensheid en hebben ze weinig met ons op. Een vrolijke grappenmaker kan Bilal niet genoemd worden, maar het is wel komisch om te lezen dat de godenfamilie in hun ruimteschip om benzine verlegen zit. Het geheel doet een beetje denken aan de film 'Stargate' en ik weet niet wie de eerste was om de onsterfelijken uit het oude Egypte in een pyramide door de ruimte te laten reizen.

Ik zou het drieluik tekort doen door het als sciencefiction of fantasy te bestempelen, de fantasie van Bilal gaat veel verder. Het is alsof de auteur ons deelgenoot maakt van zijn dromen, waarin ook allerlei flarden kunnen opdoemen, zonder dat het verband duidelijk is. Deze droomflarden hebben vaak een angstwekkend karakter. Ik denk dat het wereldbeeld van de auteur niet straalt van optimisme. Dit drieluik toont geen opwekkend toekomstperspectief.
Dat ik het geheel typeer als een aaneenschakeling van dromen, wil niet zeggen dat er geen duidelijke verhaallijn is. Horus, een van de belangrijkste en machtigste goden, komt in opstand en dreigt de kosmische orde te verstoren. Hij speelt hier een moderne Loki of Lucifer. Zijn machinaties brengen hem ertoe in het lichaam te kruipen van Alcide Nikopol, een veroordeeld militair die dertig jaar lang bevroren rond de aarde cirkelde en per ongeluk weer op aarde terecht was gekomen en tot leven gewekt. Bovendien heeft Alcide voor zijn langdurige ruimtereis nog een kind verwekt, die qua leeftijd en uiterlijk niet van zijn vader is te onderscheiden. De overige goden zijn ondertussen niet bij de pakken neer gaan zitten en stellen alles in het werk om Horus weer in het gareel te krijgen. Politieke verwikkelingen, liefdesrelaties en de kosmische belangen van Horus lopen bepaald niet synchroon en ook zijn bovennatuurlijke gaven zijn ontoereikend om alles in de hand te houden. Alles komt weliswaar op zijn goddelijke pootjes terecht, maar van een 'eind goed, al goed' is geen sprake.

Een ding staat vast: ons onbenullige bestaan is voor de goden totaal onbelangrijk. Religies, filosofieën en politieke systemen zijn slechts waandenkbeelden, waarmee de mens zichzelf voor de gek houdt. Vraag het maar aan Horus. Altruïsme is aan Bilal niet besteed.
Bilal amuseert niet, hij brengt de lezer geen spanning, maart hij boeit, hij fascineert. Bilal weet heel originele verhalen te verzinnen en hij kan die geweldig vertellen, zowel met woord als met beeld. Zijn tekenwerk heeft ook iets heel persoonlijks.

De humor van Bilal is bepaald onderkoeld, maar de humor is er wel. In Parijs 2023 maakt de bisschop gebruik van buitenaardse wezentjes, die als levende putti (kleine barokke engeltjes) de kerkelijke ceremonies moeten opluisteren. Helaas de putti fokken als de konijnen en worden een plaag voor de bevolking. Je moet er maar opkomen.

Het 'Nikopol-Drieluik' is een schitterende strip, die de veelzijdigheid van dit medium bewijst.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.