Recensie

Het lijk en de bank 1 Het lijk en de bank


Hebt U zich al afgevraagd op welke basis U een strip kiest? Dat kan zijn omdat U de auteur kent en verder wilt ontdekken, de cover aantrekkelijk is, wat op de achterkant staat Uw nieuwsgierigheid prikkelt. Snel doorbladeren kan U van de grafische kwaliteiten overtuigen, af en toe echter ook om een reeks te vervolledigen.

Zelden ben ik zo op het verkeerde been gezet door een cover, de paginagrote beginplaat en het korte tekstje op de achterkant van deze recent bij Gorilla uitgegeven strip.

Waar ik dacht dat het om een verhaal zou gaan waarin kinderen een lijk ontdekken en dan de ontbinding volgen en becommentariëren, eventueel met wat met naïviteit doorspekte beschouwingen over leven en dood, werd ik toch verrast.

Om te beginnen is het uitgangspunt al fout. Het zijn geen kinderen, ook al lijkt Polo op het 1e plaatje pakweg 10 jaar te zijn. Het gaat om enkele adolescenten van ruw geschat 15. Ik zou het niemand aanraden die leeftijdsgroep (in hun aanwezigheid althans) als kinderen te omschrijven.

Het verhaal is eerder te zien als een coming of age voor hoofdfiguur Polo. Hij ontdekt de liefde, zowel het verliefd zijn als de lichamelijke kant ervan, het verlangen naar iemand en het gevoel van zweven als dan gebeurt waarop je hoopt, maar ook waartoe liefde leiden kan: jaloezie, verblindende haat en dood, ontnuchtering en pijn. Robert Long wist het al toen hij Kalverliefde bezong...

Maar er zit meer in het verhaal en dat kon ik pas doorgronden toen ik wat informatie over auteur Tony Sandoval op zocht. Het gaat om een Mexicaan van 42 jaar die al wel enkele strips maakte, maar waarvan tot nu geen enkel in het Nederlands vertaald was.

Dit verhaal vanuit een Latijns-Amerikaanse invalshoek bekijken is wel nuttig. Mexicanen hebben immers iets met de dood, las ik ooit in een boek van Octavio Paz. Allerheiligen wordt er uitbundig gevierd. Ander aspect dat vaak in Latijns-Amerikaanse literatuur te vinden is zijn mythologische figuren, dieren met niet-bestaande lichamen of kwaliteiten. Denk maar aan Honderd jaar eenzaamheid van die andere Nobelprijswinnaar, Marquez.

In dit verhaal speelt de dood ook een grote rol. Polo vindt het lijk van Christiaan en gaat hier samen met Sophie op een andere manier mee om dan wat we van een doorsnee kind, excuseer adolescent, zouden verwachten.

Weerwolven worden uit de hoge hoed van de auteur getoverd. Het is me niet helemaal duidelijk wat hun rol is, of voor wat ze in dit verhaal symbool staan.

Een laatste aspect dat illustreert dat Sandoval een Mexicaan is komen we pas te weten in de epiloog, ook al wordt er in de loop van het verhaal een allusie op gemaakt. Een tip: als Mexico de laatste tijd in het nieuws komt is et meestal vanwege 1 bepaalde problematiek.

http://www.undernierlivre.net/wp-content/uploads/2015/05/cadavresofapage.jpg

Tip 2: kijk naar de ogen van Sophie hierboven.

De grafische stijl van Sandoval is aangenaam. Steevast worden de jongens op een vrij jonge manier weergegeven, terwijl hun vrouwelijke leeftijdsgenootjes al echte vrouwen zijn. Dat op die leeftijd er in vele gevallen een duidelijk maturiteitsverschil is tussen de sexes behoeft geen betoog, en of dat later verdwijnt laat ik al helemaal in het midden. Maar het werkt wel in dit verhaal.

http://static.skynetblogs.be/media/149064/108208514.jpg

Emoties worden goed weergegeven en het kleurenpalet ondersteunt de sfeer.

Tony Sandoval is een ontdekking voor het Nederlandstalige strippubliek. Een volgende keer zal zijn naam voldoende zijn om mijn interesse te wekken.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.