Recensie

Het slapende woud 1 Het slapende woud


http://i.imgur.com/xYfsuSV.jpg

Boven op een desolate heuveltop, gelegen in een donker somber bos, bevind zich het gasthuis voor vrouwen en kinderen. Het gebouw ademt schijnbaar rust en vrede uit. Maar als de klok middernacht slaat, komen als bij toverslag zeven kinderen samen op het dak van het ziekenhuis. Ze bevinden zich in een soort van trance, de wereld om hen heen lijkt hen niet meer te raken. Laat staan dat ze nog beseffen wat ze uitvoeren. Toch ontwaken ze iedere morgen opnieuw in hun eigen bed. Monter, fit en uitgerust, zonder zich ook maar iets te herinneren van de voorbije nacht. De directeur probeert dit gebeuren angstvallig verborgen te houden voor de buitenwereld. Toch is er één onbekend iemand die het het Openbaar Ministerie van Geheime Zaken inlicht. Lord Pomerol die het ministerie leidt stuurt er onmiddellijk Artemis D’Harcourt en Casimir Dupré op af. Twee superspeurders gespecialiseerd in occulte en paranormale wetenschappen. Maar die echter tegenover elkaar staan als kat en hond. Wat doorheen de loop van het verhaal voor heel wat vuurwerk zorgt tussen hun beiden. Als ze zich naar het ziekenhuis begeven voor nader onderzoek, worden ze door directeur Amilcar Tournepied, dokter Rufus Morteman en bewaker Agamemnon niet direct met open armen ontvangen. Erger nog ze boycotten zelfs het onderzoek, wijzen ons duo gewoon boudweg de deur. Uiteraard laten onze speurders zich niet kisten, en proberen ze toch een grondig onderzoek uit te voeren. Waaruit al snel blijkt dat niet alleen de kinderen mysterieus gedrag vertonen. Maar dat er eveneens personeelsleden van de instelling en een collega van Artemis en Casimir op vreemde wijze verdwenen. Tijdens hun nasporingen ontdekken ze verontrustende feiten. Feiten die hen meevoeren naar een oude maar bloedige tragedie, die zich eeuwen terug afspeelde in het bos, dat het ziekenhuis omringd. En waar oude goden en geesten zich door een banvloek ondergronds verbinden met de natuur.

http://i.imgur.com/WzvyI0h.jpg

Scenarist Pierre Boisserie (‘De Bank’, Het kruis van Cazenac’, ‘Reiziger’) weet een huiveringwekkend maar meeslepend verhaal op te bouwen. Hij voert ons mee naar mysterieuze rites, kinderen in trance, bomen met een kloppend hart en door de loop der tijd vergeten oude heligdommen. Dit alles gebracht als een klassieke fantasy thriller, die zich afspeelt in de 18de eeuw. Voeg aan dit alles een duo toe dat elkaar voortdurend in de haren vliegt, en waarbij de één de ander de loef wil afsteken, dan weet je dat er je heel wat explosieve gebeurtenissen te wachten staan. Niet alleen explosief en huiveringwekkend gebracht, maar stevig gekruid met uitstekend doordachte humor. Het verhaal is iets of wat te vergelijken met de film: ‘Sleepy Hollow’ (1999) van regisseur Tim Burton. Ondanks de toon van het verhaal zijn de tekeningen van Nicolas Bara niet realistisch uitgevoerd. Ze neigen naar het karikaturale, wat niet belet dat ze mooi en complex zijn uitgevoerd. Bara staat eveneens in voor de schitterende inkleuring. Omdat hij het verhaal zelf uittekent, weet hij perfect welke kleuren hij aan de diverse scenes moet toevoegen. Groot was onze verbazing, toen we na lezing van het verhaal, tot het besef kwamen dat het hier om een one shot gaat. Iets wat we bijzonder jammer vinden. Bara en Boisserie zijn twee vakmensen die het beslist in zich hebben om met het duo Artemis en Casimir een langlopende reeks uit te bouwen. WG.

http://i.imgur.com/UVv2tWm.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.