Recensie

Pinokkio (Winshluss) 1 Pinocchio


Elk jaar weer kijkt de stripverhalenwereld reikhalzend uit naar het vermaarde festival van Angoulême. Dit jaar was de aandacht uit België scherper dan anders, Vlaanderen stond namelijk als regio in de kijker, en was dus erg aanwezig met onder meer de alom gesmaakte tentoonstelling ‘Ceci n’est pas la bd Flamande’.
In de belangrijke prijzen mochten onze landgenoten dit jaar echter niet delen: de Grand Prix de la Ville d'Angoulême ging naar de Fransman Blutch, en winnaar van de Fauve d’Or voor het beste album was Winshluss (Vincent Paronnaud), bij het grote publiek vooral bekend als rechterhand van Marjane Satrapi bij de verfilming van Persepolis, voor het prachtige Pinocchio.

In zijn wel erg vrije bewerking van de klassieker van Carlo Collodi, trekt Winshluss alle artistieke registers open: hij laat verschillende tekenstijlen moeiteloos op elkaar aansluiten met een virtuositeit waarop vele kunstenaars stikjaloers zouden zijn, en zuigt de lezer op die manier probleemloos mee in de gitzwarte wereld waarin hij zijn gemoderniseerde robotversie van de pop met de lange neus loslaat. Winshluss zapt naarstig rond tussen de lotgevallen van vele hoofd-en nevenfiguren, maar zonder dat het irrelevant of incoherent wordt. Zo blijkt Gepetto een uitvinder met weinig scrupules betreffende humane oorlogvoering, Japie Krekel een depressieve kakkerlak die zich tussen de bedrading van Pinocchio nest, en passeren nog een aantal klassieke sprookjesfiguren in minder vanzelfsprekende uitvoering de revue. Even slikken voor wie enkel de Disney-verfilming kent, maar net door de overdosis aan donkere tragiek wordt het verhaal bij momenten onweerstaanbaar grappig.

Een verdiende winnaar dus, en aan te raden leesvoer voor alle stripfanaten. Oog & Blik verwierf de rechten voor de Nederlandstalige markt, maar eigenlijk is er weinig reden om daarop te wachten: de bijna tweehonderd pagina’s tellende Franstalige uitgave van Les Requins Marteaux is een prachtig verzorgd pareltje en wie onvoldoende vertrouwen heeft in zijn kennis van de taal van Molière, kan op beide oren slapen: het album is grotendeels tekstloos.

Opgepast, fans van radioactieve vissen, verlepte vrouwen, perverse dwergen, moegestreden flikken en pinguïns wachten mogelijk enkele onaangename verrassingen (of net het tegendeel)..



Dit is een recensie van een gebruiker.