Pokereiland. Tot op heden waren de recensies over deze reeks op Uw geliefde stripsite niet bijster lovend. Maar toen ik aan dit deel begon had ik daar nog geen weet van. Het was dus met een open geest dat ik eraan begon.

Nu moet ik toegeven dat ik niet meteen de grootste fantasyfan ben. Of toch niet van wat men dezer dagen op ons afvuurt, oudere fantasy was van een ander allooi. Ook de Lanfeustavonturen, en ander Arlestonwerk, kan ik echt wel appreciëren.

Het verhaal was snel opgepikt, je komt snel te weten wat er aan de hand is en wat er zich, in grote lijnen, in de vorige albums heeft afgespeeld. Het niet kennen van de vorige albums bleek geenszins hinderlijk.

Desondanks bekroop me al vrij snel een onbehaaglijk gevoel. Een stripverhaal is en blijft een getekende vorm van een verhaal. De verhouding tekeningen tot tekst kan daarbij best wel uiteen lopen. Van De aankomst tot het werk van JM Charlier, van geen tekst tot behoorlijk wat leeswerk dus. Meestal werkt het voor mij.

Nu niet. Pagina's lang een soort voice over die gemeenplaatsen ten beste geeft die nergens heen leiden, met tekeningen die niets ermee te maken hebben. Af en toe een dialoog tussen 2 personen, maar ook dat niet echt bijdragend tot het wowgevoel.

Gedurende enkele pagina's krijgen we te horen dat we als mens niet moeten denken dat we zelf onze keuzes maken, want dat ons lot immers vast ligt, om dan plots het geweer van schouder te veranderen, want het lot dat inherent is aan de menselijke aard wel kan veranderen.

Situaties moeten door vergezochte sprongen aan elkaar geregen worden. Wat dacht U bvb van "Het lijkt haast wel of die merkwaardige lavakolk met me wil praten..." als opstapje naar de volgende situatie waar hoofdpersonage Zoë in die kolk wordt gezogen, en dat zonder dat er op de tekeningen ook maar iets te merken is van een tot praten neigende lavakolk.

De tekeningen zijn daarenboven van een soort koude afstandelijkheid, artificieel zoals het verhaal. Waar in het 1e album de inkleuring nog schreeuwend was zijn nu minstens de helft in een soort blauwpaars gehouden om aan te geven dat het verhaal zich 's nachts afspeelt. Een mens zou er nog depressief van worden.

Echt geen aanrader dus.

Op internet zijn trailers te vinden voor dit verhaal en als ik eerlijk ben lijkt de tekenstijl, en ook de inkleuring, beter geschikt voor dit medium dan voor een stripverhaal.

Verhaal en tekeningen zijn van de hand van de Romein Michele Condosta. Uw dienaar is zot van alles wat met Italië te maken heeft: eten, wijn, cultuur, sfeer, mode. De Italiaanse kunststeden kunnen me keer op keer bekoren. Het Italiaanse designtalent, of het nu voor auto's gebruikt wordt of voor huishoudelijke attributen, getuigt van een goede smaak en is pure klasse. Italiaanse fumettisti hebben velen onder ons kunnen bekoren: Pratt, Manara, Marini om maar de belangrijkste exploten te noemen.

De uitzondering bevestigt echter de regel...

Helemaal mee eens met wat je schrijft. Ben ook in deze valkuil getrapt.

Wat ik zo spijtig vind, is dat ze deze rommel wel uitgeven wordt, terwijl er in hun fonds nog ze veel betere dingen zitten waar de helft van stripminnend nederlandstaligen op aan hen wachten is.

Ken je prioriteiten zou ik zeggen...

Het spijt me dat je niets leuk vindt aan Pokereiland, maar ik heb vertrouwen in het waargebeurde verhaal dat begint met deel 5, maar de kritiek is zeker belangrijker dan de complimenten, ... dus bedankt!

sorry for my dutch

MiKon

Is een van die stripverhalen die doorheen de loop der jaren mij het meeste teleurstelde. Pure pulp. De overige delen heb ik wijselijk laten liggen.