Een graphic novel over Kurt Cobain... Weer een verheerlijking van een lid van die beroemde "club van 27", zou je dan denken. Want inderdaad, Cobain bevindt zich met oa Jimmy Hendrix en Doors-boegbeeld Jim Morrison in goed gezelschap. Met Janis Joplin en Amy Winehouse bevinden zich ook niet van de minste dames in hun gezelschap, die de muziek van de voorbije 50 jaar hebben kleur gegeven.

Nu zijn biostrips over muzieklegendes wel een genre dat liefhebbers kan vinden. Reinhardt Kleist heeft zo een aantal rocklegendes vereeuwigd. Recentelijk nog Nick Cave, maar daarvoor al Elvis en Johnny Cash. Hij waagde zich ook aan een gesmaakte biografie van Fidel Castro.

Een biografie in de vorm van een graphic novel biedt het voordeel dat niet alles met woorden dient gezegd te worden. De beelden vullen veel op en laten ons als lezer meer toe in de wereld van het personage.

Daarop was ik allemaal voorbereid. Maar dat kreeg ik geenszins te lezen in deze graphic novel van Gerrit De Bremme!

De auteur gaat in de States op zoek naar de sporen van Cobain, 20 jaar na diens zelfmoord. Hij maakt een trip die hem leidt langs plaatsen waar Cobain woonde of die in zijn carrière belangrijk waren. Ideaal om ons een beeld te geven van wie Cobain was, toch? Maar daar bezondigt De Bremme zich niet aan.

Tijdens zijn lange trips tussen plaatsen als Seattle, Tacoma of Oympia in de staat Washington trekt de auteur parallellen tussen zijn leven en dat van de bekende persoon over wie hij wil schrijven. Hij komt daarbij tot een paar verrassende, maar terechte, conclusies. In een semi-autobiografische benadering blijkt dat de auteur een totaal andere keuze dan Cobain gemaakt heeft, terwijl ook hij op hetzelfde pad had kunnen komen.

De opbouw van dit album is traag. Er zit weinig vaart in, wat perfect past bij de bespiegelingen die doorheen de vertelling aan bod komen. Cobain wordt niet opgehemeld. Verwacht je echter evenmin aan een diepgaande psycho-analyse van een toch wel complexe persoonlijkheid. Eigenlijk is de trip in de sporen van Cobain niet meer dan een aanleiding om aan introspectie te doen.

Heel het album baadt in het blauw. Noem het geen koningsblauw of azuurblauw, maar liever Nevermind-blauw. De tekeningen zijn vaak paginavullend, Nooit staan er meer dan 3 op een pagina. Ze zijn dus vrij groot, maar zonder dat er daarom veel details op zouden staan. Eerder krijg je door de combinatie van het blauwe en de soms wat vage stijl, met op andere plaatsen het beeld van bewerkte foto's, een sfeer die je mee naar de diepte in de jezelf zuigt. Ongemerkt geraak je van een rocklegende betrokken bij de auteur om uiteindelijk bij de lezer te belanden.

Gerrit De Bremme komt uit de Brusselse rand. Naast comedian ontwerpt hij ook logo's en maakte eerder al strips als Freddy of Burgerboy. Dit album kwam tot stand via fund raising.

Kurdt leert ons meer over de auteur en onszelf dan over Kurt Cobain, die probeerde Kurdt te zijn. En dat maakt deze graphic novel een stuk interessanter!

Mooie bespreking! Dit boek zegt me wel wat.
Komt ie in aanmerking voor 'album van de week'?

Kan zeker! Zou ook goed gepast zijn, want gisteren werd het boek officieel voorgesteld.

Kan momenteel niet op medewerkers deel, dus zal voorstel als pm naar jou formuleren. OK?

Ik heb voor dit boek meegedaan aan de fundraising, maar ik vond het echt niet goed. De tekeningen zijn allemaal bewerkte foto's, de foto's van Kurt Cobain ken ik bijna allemaal uit het boekje dat bij From the muddy banks of the Wishkah stak. De andere foto's zijn nietszeggende landschappen uit de VS, of verkeerslichten. Het scenario is flinterdun en gaat nergens heen.
Als je hem wil sta ik hem graag af voor een zacht prijsje.

Mag ik je vragen of je een fan bent van Cobain, Waldorf?

Natuurlijk mag je dat vragen. Ik ben bouwjaar 1977, dus van de generatie voor wie Cobain veel betekend heeft. Ik ben fan, ja.

Ja, ik kan me voorstellen dat je als fan dan ook wel andere verwachtingen hebt wanneer je hoort dat er een graphic novel over Cobain verschijnt. Wou ook wel in mijn recensie duidelijk maken dat het minder op fans gericht is, en (voor mij althans) Cobain zelfs niet echt het hoofdonderwerp is. Wat in mijn ogen (als niet-fan) een meerwaarde is.