Verrassend.. ja, dat was het voor mij wel. Een groep mensen die tegen draken vechten, dat hebben we al gezien, maar toch weet deze me te verrassen en dat op een aangename manier. Zeven krijgers hebben een appeltje te schillen met zeven draken. Deze draken zijn ook de laatsten ter wereld, maar lijken over een slecht karakter te beschikken waardoor ze bestreden dienen te worden. Met andere woorden het is een klassiek goed tegen slecht-gevecht. Maar langzaam aan kruipen er elementen binnen die raar lijken en niet echt volledig passen in dat verhaal. Echter je leeft dan al zo mee met de groep, dat je ze toedekt met de mantel der liefde. Doch er komt altijd wel een punt, waar dat niet meer gaat en dat wordt hier meesterlijk verschoven naar achter, zodat de verrassing lang achter de hand wordt gehouden. En alhoewel je het dus eigenlijk al wel wist.. of toch op zijn minst aanvoelde dat er iets niet klopte, verwacht je het toch ook weer niet zo erg.

Dit steekt dus goed in elkaar en wordt meesterlijk opgebouwd. Het is wel eens leuk om op de verkeerde voet gezet te worden en het grote onthulmoment effectief pas op het einde te hebben. Een zeer geslaagde opzet! Daarnaast hebben de tekeningen me ook bekoord. Actief en bruisend is de indruk die ze me geven. Dit door de dynamische weergave van de gevechten en het reizen, maar ook door de bladschikking die dikwijls wisselt, gewoon overboord gesmeten wordt of dan weer eens strak ingedeeld is. Telkens passend met het verloop van het verhaal, maar uiterst flexibel ingezet. Gecombineerd met de lichtjes uitvergrote gezichtsuitdrukkingen, zorgen er voor dat de vaart er in gehouden wordt en dat de tekeningen desalniettemin een belangrijk deel van het verhaal brengen.

In het kort: een uiterst geslaagd deel van Zeven, cyclus 2.