Op het einde van WOII probeerde het Nazi-regime het tij te doen keren door het ontwikkelen van wapens die hen onoverwinnelijk zouden maken. Dit project heette "Wunderwaffen". Naast tastbare resultaten was het ook voor een niet onbelangrijk stuk een deel van de propaganda, om de door bombardementen getroffenbevolking proberen te sussen.

Over deze Wunderwaffen maken Nolane en Maza een stripreeks. De gehele reeks hoor je eigenlijk na elkaar te lezen. De eerste delen vertellen hoe Walter Murnau, een piloot die niet blijkt te kunnen sterven, met steeds nieuwere en spectaculairder ogende toestellen het luchtruim beheerst. Dat was genieten geblazen, want Maza kon de toestellen en luchtgevechten fraai in beeld brengen.

Gaandeweg verschoof het aandachtspunt van de reeks naar een mysterieus iets. Bij de landing in Normandië, die in het verhaal mislukt wat leidt tot een voortduren van de oorlog, daalt er een hemelvuur neer dat de geallieerden treft. De Duitsers dopen het "Thor".

Murnau, nog steeds hij, wordt naar Anbtarctica gestuurd in de hoop het raadsel te kunnen oplossen. Maar dan gaat het voor mij wel grondig mis met het scenario!

In dit 8e album uit de reeks maken we kennis met een wezen dat al 10000 jaar onder het ijs zit. Hoe het eruit ziet kom je niet te weten, want het neemt het lichaam over van een Duitser die zelfs in de ogen van zijn landgenoten een "hele slechte" is.

Dat wezen blijkt de natuur en zelfs de tijd te kunnen manipuleren.

Vliegtuigscenes worden nog maar mondjesmaat gebruikt en de plotwending komt heel potsierlijk over. Vermoedelijk zal de onsterfelijkheid van Murnau ook nog wel te maken hebben met dit wezen, maar daarover blijven we voorlopig nog in het duister.

Ook om de merkwaardige band die Murnau heeft met Hitler (telkens hij een doodservaring heeft maar daar toch uit terug kan keren blijkt hij Hitler gezien te hebben) te begrijpen zullen we nog moeten wachten op een vervolg.

De personages worden niet uitgediept. Enkel van Himmler krijg je de indruk dat er een poging wordt gedaan zijn profiel te schetsen. Globaal zijn de personages zelfs voor een groot stuk "noodzakelijk kwaad" in dit album om het verhaal van het wezen te vertellen.

Natuurlijk valt een dergelijk wapen, dat als de bliksem van Thor de vijand kan verslaan, onder de term Wunderwaffe. Maar waar de initiële sfeer van de reeks toch op meer geloofwaardigheid kon bogen is het surreële en bovennatuurlijke dat de bovenhand neemt.

De reeks zal nu ongetwijfeld een ander publiek aanspreken dan bij de eerste albums. Dat is een keuze van de scenarist en zijn goed recht. Net als het het mijne is dat diep te betreuren.