Wie de reeks niet kent of recensies van vorige delen wil lezen, verwijs ik graag door naar https://stripinfo.be/reeks/recensies/4988_De_grote_dode

“De Grote Dode”...Op magistrale wijze namen Loisel en Djian ons mee in een sprookje dat zowel grappig als bloedernstig is; dat geluk kent maar ook doffe ellende en waar realiteit en fictie nu eens heel dicht en dan weer heel ver uit elkaar liggen. 12 lange jaren scheidden het eerste album van de ontknoping van ‘De Grote Dode’, maar nu wordt ons lange wachten dus eindelijk beloond!
http://www.familietroch.be/STRIPINFO/GroteDode8a.jpg
In 86 vlot lezende en meeslepende bladzijden krijgen we alle antwoorden waarop we reeds zo lang wachtten. Ook nu weer spelen de auteurs in op de emoties van hun publiek, waarbij de lezer heen en weer wordt getrokken tussen haat en liefde voor enkele van de hoofdpersonages. Vooral de verwrongen geest van Blanche (de vrucht van een aardbewoner en hermafrodiet uit een andere dimensie) blijft moeilijk te volgen en is erg onvoorspelbaar, waardoor je nooit echt weet waaraan je je moet verwachten. Onder andere dat geeft dit album (net als alle andere in de reeks) net dat tikkeltje meer. Maar laten we niet vergeten dat het vooral het originele uitgangspunt van deze reeks is dat betoverend werkt. De unieke kijk op hoe twee dimensies elkaar (kunnen) beïnvloeden en hoe dit uiteindelijk leidt tot ‘Renaissance’, plaatst dit werk bij de betere van het moment.
http://www.familietroch.be/STRIPINFO/GroteDode8b.jpg
Naast het verhaal, zit het ook goed met de grafische kant. Mallié voelt uitstekend aan hoe hij het werk van Loisel vorm moet geven. De sterke lijnvoering en ingetogen kleuren passen goed bij het geheel. Een goed verhaal dat ondersteund wordt door prachtig tekenwerk en de aantrekkelijke inkleuring van Lapierre, dat is wat we meer willen zien in beeldverhalen.
http://www.familietroch.be/STRIPINFO/GroteDode8c.jpg
Het einde van zo’n adembenemend mooie reeks komt wat mij betreft altijd te vroeg. Langs de andere kant hoort het ook zo! Eindigen in schoonheid zonder het gevoel te hebben van ‘dit was het boek teveel’ moet je kunnen als auteur. Zelfs als je daarvoor moet ingaan tegen de wens van de uitgever (daarbij wil ik niet gezegd hebben dat dit hier het geval was, maar het zou zomaar eens kunnen natuurlijk).

Besluit: een afscheid in schoonheid. Een reeks om te herlezen. En te herbekijken. Zo mogen er wat mij betreft nog heel wat volgen.

Ik moet dit laatste deel nog lezen (het zit in de container, het duur nog enkele weken voor die hier is), maar ik heb de andere albums steeds graag gelezen. Loisel kan er wel wat van, ik kijk uit naar wat hij nu gaat doen.