De reeks:
Mooie zomers is een familiekroniek aan de hand van verslagen van hun vakanties. De reeks omvat 5 albums, maar in tegenstelling tot wat kan verwacht worden worden de vakanties niet chronologisch behandeld. We krijgen een situatieschets uit zomer 1962 (deel 3), zomer 1969 (deel 2), zomer 1973 (deel 1), kerstvakakntie 1979-80 (deel 5) en zomer 1980 (deel 4).

Het gezin Faldérault bestaat uit vader Pierre (striptekenaar), moeder Madeleine, dochters Julie, Nicole en Paulette en daartussen kwam ook zoon Louis nog ter wereld. De kinderen werden allen geboren in de jaren zestig. Een hecht gezin, dat ruzie maakt maar waar liefde toch de boventoon voert.

Een gezin waar ook tradities in ere worden gehouden: in de auto wordt overleg gepleegd naar waar men niet en wel op reis gaat, bij het terugkeren wordt er net over de grens gestopt voor een Belgisch frietje en Pierre brengt graag een steen mee van reis. Oudste dochter Julie kan letterlijk zeggen wat vaderlief voor de zoveelste keer tegen jongere broer of zus vertelt. Verveelt dit? Nee, het geeft een glimlach van herkenning. Het is...een gewoon gezin.

Naast de hoofdpersonages leren we gaandeweg ook de entourage en ruimere familie kennen: grootouders, oom en tante krijgen allemaal een gastrol, soms zelfs een prominente. En we mogen zeker ook niet Mam’zelle Esterel vergeten, de Renault R4 die de familie kreeg van Madeleines ouders.


Het hele spectrum aan gezinsgebeurtenissen komt aan bod: geboorte en dood, liefde, huwelijksproblemen, tot scheidingswens toe. Maar ook de verschillende fases in het leven van de kinderen worden door treffende situaties weergegeven.

Naast een intieme kijk op het gezinsleven zijn er uiteraard de verwijzingen naar het jaar waarin het verhaal zich afspeelt. Muziek speelt daarbij een grote rol, niet enkel in deel 5 wanneer Louis naar een optreden van Pink Floyd wil in Londen. Er wordt wat afgezongen in het gezin Faldérault, waarbij de meeste liedjes vlot te herkennen zijn. Enkele Franse chansons hebben in ons taalgebied een midner grote verspreiding gekend, maar dat mag de pret niet druken.

Leuk zijn ook de verwijzingen naar naar de strips en ook hier kloppen ze, of Louis nu Lucky Luke leest in 1973 (De grootvorst, De erfenis van Rataplan) of figuurtjes krijgt van Kuifje en het haaienmeer; of Piere Asterix en de Belgen leest in 1979.

Uiteraard wordt in 1969 de maanlanding niet vergeten en de eerste overwinning van Eddy Merckx in de Tour.

Interne knipoogjes worden ook uitgedeeld. Zo staat Pierre in 1962 te dromen van een affiche van de Cote d’Azur . De tekening op de affiche is identiek aan het beeld dat de familie in 1969 heeft wanneer ze hun kreek ontdekken. En Julie heeft al van jongsaf aan iets met naar het toilet gaan, zo blijkt.

Af en toe nemen de auteurs wel een loopje met de realiteit . Welke ouders zouden hun dochtertje van 6 maanden nu met grote zus (2-3 jaar) alleen in bad laten terwijl ze zelf op de vensterbank van de aangrenzende kamer van een sigaretje genieten? En Pépète blijft een half jaar lang negen en half jaar. Nu ja, in een strip zal dat nog wel kunnen.

De auteurs:
Mooie zomers wordt getekend door Lafebre op scenario Zidrou. Dit duo had eerder al met het veelgesmaakte oneshot Lydie en het tweeluik La Mondaine de aandacht van stripliefhebbers weten te trekken.

De tekeningen van Lafebre zijn in deze reeks helemaal in de lijn van zijn ander werk. Er straalt doorgaans zoveel geluk van de gezichten dat je je onwillekeurig goed voelt. Ook andere emoties worden treffend weergegeven. Er wordt voldoende detail gegeven zonder dat er overdaad dreigt. De lijnvoering is strak neigt soms wat naar het karikaturale. Als je een album snel doorbladert zou je kunnen denken dat de tekeningen eerder voor een jong publiek zijn bedoeld, maar wanneer je de tijd neemt om rustig te lezen en te kijken zal je die mening wel bijstellen. Het kleurenpalet blijft altijd zacht, of we nu een beeld krijgen van zonovergoten dagen, zwoele nachten of druilerige regen.

Zidrou heeft net als mam’zelle Esterel al een heel parcours afgelegd. In de jaren negentig bedacht hij grappen voor Godi en Fournier, die in het tijdschrift Robbedoes verschenen. De running gag waarbij Pierre altijd tegen een deadline werkt en de onfortuinlijke tekenaar zijn gegevens waarmee in Robbedoes al langer de draak werd gestoken: Guust Flater en Arme Lampil om maar voorbeelden te noemen waarmee Zidrou in zijn Brusselse jeugd zeker vertrouwd was. Wat later voorzag hij ook Bercovivi van grappen voor De Boss.

Met Requiem begaf Zidrou zich in het realistischere genre. Net als in Marina werkt hij hiervoor samen met Matteo. Met Benoit Ers maakte hij het spannende Moeder killers?

Zidrou heeft al lang een vruchtbare samenwerking met Spaanse schrijvers. Naast Lafebre hebben ook Porcel (Folies Bergère, De nar, Ridder Brayard), Roger (Michel), Oriol (Verstild leven, Het vel van de beer, Drie vruchten) en recent Homs (het veelgeprezen Shi) prachtwerken met hem gerealiseerd.

Prachtige gevoelige stripromans die door hem geschreven werden zijn oa De adoptie (met Monin), Bloesems in de herfst (Aimée de Jong) en Horizonytaal (Jan Bosschaert). Ook het Afrikaans drieluik dat hij maakte met Rafael Beuchot is het vermelden waard.

Dat Zidrou zijn klassiekers kent en eert kan afgeleid worden uit het feit dat hij oude helden van onder het stof haalde om hen nieuwe avonturen te laten beleven: De Flagada (niet vertaald), Rik Ringers, De Sliert, Clifton. Hij probeert hier telkens trouw te blijven aan de sfeer in de oorspronkelijke verhalen.

De personages:

Vader Pierre is striptekenaar en beschikt uiteraard over een ruime fantasie. Die laat hij dan ook de vrije loop om de sfeer te verbeteren wanneer het eens tegen zit. Als artiest is hij ook een dromer. Hij blijft jarenlang proberen zijn eigen werk van de grond te krijgen, maar blijft te lang hangen als assistent van zijn leermeester. Telkens opnieuw probeert hij, in de overtuiging dat het deze keer wel zal lukken, maar driewerf helaas. Pierre is van Spaanse afkomst en een zekere mediterrane lichtheid dringt zich ook in zijn bestaan. Ook zijn emoties uit hij makkelijk.

Mado lijdt soms wel onder die niet-vervulde dromen en probeert zich ertegen te verzetten dat die niet vervuld kunnen worden. Ze beseft echter wel op tijd waar haar geluk ligt: in het gezin. Ze is een veel warmere moeder en partner dan dan haar eigen moeder was. Af en toe steekt ook wel de kop op dat ze onder te hoge verwachtingen en vergelijkingen gebukt gaat.

Beide ouders zijn in staat om met humor de streken en puberteitscrissen van hun kinderen te doorstaan en dat lijkt wel te helpen. Niet altijd natuurlijk, soms is de draagkracht ook op en pubers...tja.

De kinderen zijn dol op elkaar, ook al zijn ze alle 4 erg verschillend van temperament. Julie en Nicole ruziën al eens, Paulette heeft het meest eigenzinnige temperament, Louis is de meest in zichzelf gekeerde. Vooral het verschil tussen Julie en Nicole komt op oudere leeftijd goed tot uiting. Julie is als oudste bedachtzamer, houdt zich aan regels en doet wat van haar verwacht wordt. Nicole daarentegen leeft er nogal op los, zonder echt losbandig te worden. Ze geniet gewoon meer van het leven en ontzegt noch haar maag noch haar hart waarin dat zin heeft.

Die karaktertrekken blijven doorheen de reeks gehandhaafd, weliswaar aangepast aan de leeftijd.

De covers:
Toch ook even hier op ingaan, want ik vind dat al het begin van het genot..

De covers zijn enerzijds sober te noemen: een beeld met de peronages tegen een witte achtergrond. De inkleuring van de figuren is meestal zonnig en daarmee bedoel ik dat dat soms inderdaad letterlijk is (we zien de zonnestralen op de gezichten) maar ook en vooral dat de figuren goedgemutst zijn en dit door hun houding en gezichtsuitdrukkingen uitstralen.

Anderzijds dansen de letters op de cover. Ze staan eens niet mooi op een rij en wisselen in kleur.

Dit alles samen zorgt er voor dat je al glimlacht voor je begint aan het verhaal..

Zeer genietbare reeks. Ik denk dat ik deel 5 nog moet lezen, maar ik heb nog geen stripkast, en die zit hier ergens onderaan in een doos. Oh well...

Qua reeks, heb je volledig gelijk... dit straalt bekendheid en klein geluk uit. De situaties zijn herkenbaar, ook al doet jouw gezin niet dat exacte ding, de manier waarop het gaat is zo bekend... een beetje plagen, een beetje herhaling,.. zo zo herkenbaar. Dit is zoals een broek die zo ingedragen is dat ze perfect past.

Ik vond 5 nog net iets beter dan 3 en 4.. dus iets om naar uit te kijken :-)