Etienne Davodeaus ster schijnt al een paar decennia aan het stripfirmament. Een groot deel van zijn werk bleef onvertaald maar hij wist me al eerder te raken met “de onwetenden”, over de ontmoeting van een stripmaker en een biologische wijnbouwer, “Lulu, de naakte vrouw” of “De val”. Hij maakte vooral naam met one shots over “de kleine dingen des levens”, maar dan wel verbonden met de grote levensvragen. Hij laat je graag nadenken over het leven, maar zonder al te moraliserend over te komen. Zijn verhalen balanceren dan ook op een slappe koord, want hij wil zijn lezers wel raken, of iets bijbrengen zonder dat het te melig of te belerend over komt. Meestal weet hij dat evenwicht wel te vinden, en ook dit keer schiet hij knal in de roos!

Voor dit verhaal werkt hij samen met een paar jeugdvrienden: Joub en Christophe Hermenier. Ze zijn allemaal van dezelfde generatie en zijn net als het hoofdpersonage in dit verhaal allemaal vijftigers.

Yvan is dit jaar vijftig geworden, net zoals voor veel anderen is dit een scharnierpunt in zijn leven. Als je jong bent is een vijftiger iemand die al met één been in het graf staat, maar nu is het dus zijn beurt. Hij is niet alleen vijftig geworden, hij verloor ook zijn ouders en zijn baan. De kinderen hebben het nest verlaten, en zijn vrouw focust zich op haar carrière en zit aan de andere kant van de wereld.
Het is voor Yvan allemaal een beetje teveel en hij trekt zich terug in de Jura, in een huis van zijn boezemvriend Thierry. Daar probeert hij zijn leven weer op de rails te krijgen en mijmert hij tussen zijn spullen over wat voorbij is, en wat er nog rest.

Yvan is eigenlijk Christophe, want hij verloor zijn ouders en zijn werk in hetzelfde jaar. Tijdens het opruimen van het ouderlijk huis om het te verkopen fotografeerde hij allemaal alledaagse gebruiksvoorwerpen. Die foto’s staan ook in het album en laten je ook weer stilstaan bij het voorbijglijden van je leven. Dit ontlokt aan Yvan dan ook de volgende gedachte :
“ ’n Massa mooie herinneringen, da’s het kostbaarste wat we nu nog bezitten”.

Gelukkig wordt het album niet te zwaarmoedig. Hoewel er ogenschijnlijk niet veel gebeurt in het verhaal, Yvan gaat wel eens wandelen en spreekt met veel mensen, verveelt het album geen seconde.

Davodeau is niet de beste tekenaar, maar zijn personages zijn wel van vlees en bloed, ze stralen echte emoties uit.
Ook al zijn we nog maar februari, weet ik nu al dat dit album hoog in mijn toplijst van dit jaar zal eindigen!

Ik ben groot fan van Davodeau. Je hebt gelijk, hij is misschient geen virtuoos met zijn tekenkunsten, maar hij is wel goed en consistent. Zijn tekenwerk weet altijd de juiste emoties te verbeelden. En de verhalen en dialogen zijn altijd spot on. En dat is voor mij allemaal belangrijker dan oogverblindend tekenwerk.