What’s in a name ? Countdown is in ieder geval op zijn plaats als de strip handelt over terroristen die zich opblazen waarbij iedere minuut telt..

Het eerste deel van deze trilogie start wanneer Franse ouders telefoon krijgen dat hun bekeerde zoon zichzelf heeft opgeofferd in naam van Allah. Dit blijkt een grote gezochte naam te zijn onder de terroristen, nl. Abou Othman. Dit wordt bevestigd door een aantal getuigen, waarop beslist wordt om zijn dossier te klasseren. Een tijd later wordt tijdens een inval van de politie in een woonwijk een andere terrorist, Charaoui, opgepakt. Hij werkt meteen mee tijdens de ondervraging en hij bevestigt ook de dood van Abou. Echter heeft onderzoeksrechter Duquesne het gevoel dat er iets niet klopt bij de dood van Abou. Samen met commandant Corbier probeert hij uit te pluizen wat er gaande is, maar dat loopt niet zoals gepland. Ze besluiten Charaoui vrij te laten in de hoop zo meer te weten te komen door hem te schaduwen, maar plots blijkt deze verdwenen te zijn.. Intussen wordt een aanslag gepleegd in Amsterdam, door terroristen die banden met Abou schijnen te hebben. Weet het onderzoeksteam Charaoui terug te vinden? Wat met Abou Othman, leeft deze nog en zoja, wat is hij van plan ? Kan de politie alles op tijd verijdelen…?

Het scenario is van de hand van Matz (Tango, XIII Mysterie, De killer,…) en Marc Trévidic, een voormalige antiterrorismerechter. Matz weet intussen al maar al te goed hoe hij een actie-thriller moet brengen. Maar je merkt dat er iemand met kennis van terrorismezaken achter deze man staat, want de inspecteurs laten zich niet zomaar om de tuin leiden door de mooie praatjes van de terroristen en onderzoeken alles tot in het detail. Verwacht dan ook geen 56 pagina’s pure actie, maar een mooi opgebouwd verhaal met de nodige actie en FBI-sfeer. Met als finale een verrassing en een plotwending op het eind van het album.

Over het tekenwerk van Giuseppe Liotti ben je volgens mij voor -of tegenstander. Dit is nogal ruw geschetst en geïnkt, waardoor het geheel wat chaotisch overkomt (wat op zich bij een terroristenverhaal past). Dit is nooit storend, maar verwacht geen afgelikte prentjes. Liotti weet wel met zijn stijl de essentie over te brengen, want de angst of woede van de gezichten is prima af te lezen.

Dit is dus al bij al zeker een vermakelijke start van een nieuwe reeks.

3,8/5