Dat Didier Tarquin een zwak heeft voor knappe vrouwen en fantasierijke werelden, is al een tijdje duidelijk. Dat hij zelf ook goede verhalen schrijft, is met deze reeks ook duidelijk geworden.
Het brave nonnetje Mony heeft een schip – de UCC Dolores – geërfd, en is op missie zonder enig doel voor ogen. Ze doet dit samen met Kash, een veteraan die zijn ex herkent in Mony, en Tork, een mysterieuze robot die het in het vorige deel heeft begeven maar wel het schip nog stuurt naar een onbekende bestemming. Mony wordt intussen nog steeds geschaduwd door haar kloosteroverste, alsook door ruimtepiraten die tuk zijn op haar ruimteschip. Ook Kash staat op de rand van overleven, sinds hij gebeten is door een Rasseth, een primitief ruimtevolk dat hun grondgebied verdedigt. Als ze even later door de woestijn van Karmanga vliegen, worden ze opnieuw aangevallen door het Rasseth volk. Deze scheuren de Dolores bijna aan flarden, waarbij Mony en Kash maar ternauwernood weten te ontsnappen door een heldhaftig optreden van Kash. Wat verder komen ze op hun eindbestemming, waar het rode kristal zich bevindt maar ook waar Mony eindelijk te weten zal komen wat van haar verwacht wordt.
Dit deel sluit de eerste cyclus van 3 verhalen af, en de verhaallijn valt mooi in zijn plooi op het eind. Didier Tarquin (Lanfeust van Troy, Trollen van Troy,…) brengt in dit deel alle plots samen en werkt toe naar een knappe climax met een groot eindgevecht. Ook schuwt hij niet om belangrijke karakters uit de verhaallijn te schrijven en nieuwe personages te introduceren. We moeten het ook natuurlijk even hebben over de tekeningen en daar kan je enkel maar positief over zijn. Grootste tekeningen die tot hun recht komen over 1 of 2 pagina’s, leuke karakters, alles in detail uitgetekend,… zo hebben we het graag. Ook de inkleuring van Lyse Tarquin brengt bij tot de sfeersetting.
In Frankrijk zitten ze intussen al aan deel 5, dus deze reeks wordt gelukkig verder gezet en daar zijn we niet rouwig om! Shoot them all, Mony!
Geplaatst op 07/10/2023
Citeren
