Na vele jaren stilte heeft Comès weinig te vertellen. Zijn nieuw album, De tranen van de tijger, begint met een legende. Zonder woorden wordt de geboorte van het tijgervolk in Siberië verteld. Veertien bladzijden en vele eeuwen later zitten we in Amerika, bij de indianen. En nog steeds heeft Comès weinig te vertellen. Het verhaal dat volgt heeft weinig om het lijf. Iemand heeft de schaduw van Piesje-op-alle-plekken gestolen. Zij gaat te raad bij de sjamaan Praat-met-het-vuur. Deze krijgt een visioen en samen met een verre afstammeling van het tijgervolk, Niet-zo-groot, trekken ze naar de bergen waar ooit de Lange Tanden woonden. Hoewel het verhaal wat mager uitvalt (voor ingewikkelde scenario's, wend je tot Van Hamme), is De tranen van de tijger een prachtalbum. De manier waarop Comès de natuur in beeld brengt is meesterlijk. De zwartwittekeningen zorgen voor de gepaste sfeer. De tranen van de tijger is geen album om vaak te herlezen, wel om geregeld te herbekijken.