Recensie

De Rode Ridder 237 De wederopstanding


Dit deel bouwt verder op het vorige verhaal “De zwarte narcis”, maar je kan het ook perfect op zich lezen. De hoofdrolspelers zijn echter wel dezelfde als in het vorige verhaal, dus is het wel interessant om ook het vorige deel gelezen te hebben.

In het vorige deel redde de rode ridder (gelukkig moet ik dit geen tien keer luidop zeggen) twee kinderen uit de handen van een woedende menigte. Die twee kinderen heten Lorrie en Rik en zijn broer en zus. Ze werden samen met hun moeder ontvoerd door “de zwarte narcis”, de bijnaam van de tovenares Isabelle de Lagverre. Die is in haar kasteel op zoek naar een magisch boek, en had daarvoor de hulp nodig van de moeder van de kinderen die een zieneres is.

Natuurlijk liep alles goed af, maar zoals uit de titel van dit deel blijkt heeft de zwarte narcis nog meer pijlen op haar boog. Meer nog, ze krijgt de hulp van een oude bekende, die sterk op haar lijkt: Demoniah. Zij krijgt drie dagen de tijd om op de aarde nog maar eens te proberen om Johan uit te schakelen. Johan, de kinderen en de zwarte narcis vinden we weer terug in het kasteel -sorry, na het vorige deel is het een ruïne- van de zwarte heks.

Ook deze keer heeft de plot niet veel om het lijf. Maar ja, de Rode Ridder verhalen zijn maar dertig pagina’s lang, dus veel diepgang kan je daarin niet geven aan je figuren of je verhaal. Daarom waarschijnlijk wilde Scholz zijn verhaal spreiden over meerdere albums, maar als je dan toch voor een min of meer afgerond einde zorgt bij ieder deel ben je weer in hetzelfde bedje ziek, natuurlijk.

Maar mag je meer verwachten van een Rode Ridder verhaal dan een kwartiertje ontspanning tijdens het lezen van een niet onaardig getekende strip als zelfs zijn vorige tekenaar Karel Biddeloo ooit deze gevleugelde uitspraak deed over zijn reeks in de morgen: "De Rode Ridder' is pulpliteratuur. Niet meer, niet minder. Dertig pagina's die een kwartiertje ontspanning geven. Dat is het. (...) Het is puur entertainment. Moet je dan uiterst gedetailleerd en extreem zorgvuldig te werk gaan? Ik vind het niveau van de reeks niet eens zo slecht. Het gaat per slot van rekening om een album met de waarde van een pakje sigaretten."

Naast de tekeningen neemt Scholtz deze keer ook het scenario voor zijn rekening. Martin Lodewijk kreeg waarschijnlijk weer te maken met zijn legendarische vrees voor deadlines, waar ook zijn hoofdreeks “Agent 327” zwaar onder lijdt. In tegenstelling tot Agent 327, waar het huidige verhaal al enkele jaren slechts in stukken en brokken verschijnt, is er voor Johan dus wel een reddende engel waardoor er wel regelmatig een nieuw deel verschijnt. Om de regelmaat niet te onderbreken gaat ook Marc Legendre, de schepper van Biebel, in het volgende deel als scenarist aan het werk om Johan meer avonturen te laten beleven. We zijn benieuwd om te zien met wie Johan in het volgende deel zijn zwaard zal kruisen!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.