Recensie

De Macumba van Gringo 1 De macumba van gringo


Voordat ik ga vertellen waar dit verhaal over gaat moet ik eerst uitleggen wat de titel nou precies betekend. Het verhaal speelt zich af in Brazilië. Daar spreken ze Portugees. Macumba betekend een muziek instrument of magie. In dit geval betekend het magie. De gringo’s zijn alle niet Spaanse of Portugese blanken in Zuid-Amerika. Dus de titel van dit album had ook kunnen zijn ‚De magie van de blanke buitenlander’, maar dat bekt natuurlijk niet echt lekker.

De Braziliaanse Sataniah is getrouwd met een Gringo. Ze gaat naar een tovenares om te weten te komen wat er met haar man is gebeurt. De tovenares ziet Gringo en veel bloed. Paralel aan dit verhaal zien we wat er werkelijk met Gringo gebeurt. Hij wordt op brute wijze vermoord door soldaten. Sataniah wil kosten wat het kost dat hij weer levend terug komt. De tovenares zorgt ervoor dat Gringo als dwalende geest weer terug komt. Natuurlijk wil Gringo zich wreken.

Het is moeilijk te bepalen wanneer dit verhaal zich afspeelt. Het album werd uitgebracht in 1980. Als ik naar de uniformen van de soldaten, of misschien zijn het agenten, kijk lijkt het erop dat het ergens tussen 1914 en 1917 afspeelt. Militairen droegen toen zwachtels om hun benen. Het zal voor 26 oktober 1917 afspelen want toen verklaarde Brazilië de oorlog aan Duitsland. Het is dus onwaarschijnlijk dat er nog soldaten thuis waren na die tijd. Van 1889 tot 1930 was Brazilië een republiek. Het was de eerste Republikeinse periode. Deze leek meer op een militaire dictatuur dan een democratie. Van oktober 1912 tot augustus 1916 was Brazilië verwikkeld in de Contestado oorlog. Dit was een guerrilla oorlog tussen kolonisten en grootgrondbezitters. De laatsten steunden de Braziliaanse politiestaat en militaire macht. Nu ik dit zo zit na te pluizen denk ik dat Gringo uit dit verhaal een kolonist moet zijn en dat de militairen geen soldaten zijn, maar militaire politie.

Zowel het verhaal als de tekeningen zijn van Hugo Pratt. Hij heeft dit verhaal zeer goed geschreven. Het leest lekker weg. Opvallend is dat hij voor dit verhaal weinig tekst nodig heeft gehad. De tekeningen zijn krachtig neer gezet en spreken voor zichzelf. Er zit nogal wat geweld in deze strip, maar nergens verheerlijkt hij het. Wie de ‚Woestijnschorpioenen’ heeft gelezen weet dat Pratt een afkeer heeft van oorlog. Frappant is wel dat hij in deze strip duidelijk de kant kiest van Gringo. Wie Pratt’s oorlogskronieken leest ziet dat hij geen kant kiest. Alle soldaten blijken mensen te zijn. Hij ziet dingen niet zo zwart/wit. Dat bevalt mij wel. In dit verhaal leren we niets over het leven van de agenten. Ze zijn slecht tot op het bot. Toch vind ik het verhaal niet slecht, het is simpel maar toch boeiend. Hoewel het verhaal kort is, zit er toch een boeiende filosofie in verwerkt.

Wie naar zijn tekenwerk kijkt ziet invloeden van Will Eisner en Lee Falk, maar Milton Caniff heeft de grootste invloed op hem gehad. Begin jaren 60 gaat Pratt zijn eigen stijl ontwikkelen. Het enige minpuntje van dit album vind ik de inkleuring. Dat vind ik wat slordig gedaan. Toch vind ik deze strip dubbel en dwars de moeite waard.

De macumba van gringo op Ratatouille TV



Dit is een recensie van een gebruiker.