Recensie

De rest van de wereld 1 De rest van de wereld


http://i.imgur.com/I7mUq47.jpg

Na het vreemdgaan van haar man heeft Marie zich tijdens de zomervakantie met haar zonen Jules en Hugo teruggetrokken in een huisje in de Franse Pyreneeën. De vakantie zit er bijna op en ze laat haar kinderen nog even verpozen bij de familie Guérin en hun kleinzoon Theo. Marie wil rustig inpakken en het chalet nog even opruimen voor ze weer naar Parijs afzakken. Opruimen zit er echter niet in. Onverwacht breekt een hels onweer los. Al snel gevolgd door een wervelstorm en aardschokken die het chalet tot puin herleiden. Maries eerste bekommernis is haar zonen ongedeerd terugvinden. Met haar auto, die wonder boven wonder niet beschadigd werd, sjeest ze als een gek naar Cazeaux. Tot haar ontzetting blijkt het dorp zo goed als van de kaart geveegd. Dank zij Plutarchus de hond van Rene Guérin vind ze haar geliefden terug in een diepe kloof. Maar hun geluk is van korte duur. Het wassende water en de daar in ronddrijvende bomen en rotzooi dwingen hen opnieuw te vluchten. Marie besluit alles op alles te zetten en met haar auto naar Parijs te rijden. De rit is van korte duur, grondverzakkingen, opgestapelde rotsblokken en wild stromend water versperren hun de doorgang. Te voet trekken ze verder naar Soulan waar de toestand niet veel beter is. Dit dorp wordt hun voorlopige eindpunt. Waar hun leven drastisch veranderd. Hier is het ieder voor zich. De politie probeert de boel nog wel te organiseren. Rantsoeneert het voedsel en drank en probeert ondertussen de beste stukken voor zich in te pikken. Daar er geen communicatie mogelijk is met de buitenwereld verergert de toestand dagelijks. Meer dan eens verhitten de gemoederen en staan vluchtelingen en politie tegenover elkaar. Als een overscherende helikopter hen niet opmerkt is dit de druppel die de emmer laat overlopen. De vluchtelingen en bewoners vechten een bittere strijd uit met de ordehandhavers. Met als gevolg doden en gewonden bij beide partijen. Nadat Marie aangerand werd door agenten is voor haar de maat vol en besluit ze weg te trekken uit dit verdoemde dorp.

http://i.imgur.com/TsKc9Z7.jpg

Tekenaar en scenarist Jean-Christophe Chauzy ( “Clara”, “Rood is mijn kleur”) schotelt ons geen fraai beeld voor van de mensheid. Eens het ieder voor zich is blijkt het dun laagje vernis dat wij beschaving noemen al snel verdwenen. Waardoor de hoofd- en nevenpersonen al snel verworden tot een stelletje barbaren. Die er na een tijdje zelfs niet voor terug deinzen om ieder die hen hindert in hun zoektocht naar eten en comfort gewoonweg te vermoorden. Waar verkrachting, diefstal en plundering opeens de dood normaalste zaken lijken. Dit alles wordt gebracht in prachtige tekeningen. Uitgevoerd in een tekenstijl waarop we niet echt een etiket kunnen plakken. De in beeld gebrachte ontketende storm en de vernielingen die deze achterlaat zijn indrukwekkend uitgevoerd. Tevens weet Chauzy de wanhoop, de woede en het verdriet op de gezichten van de vluchtelingen en dorpelingen treffend over te brengen. Een pracht van een verhaal vertelt op 120 pagina's. We kijken reikhalzend uit naar het vervolg van dit tweeluik. WG.

http://i.imgur.com/GWcqF69.jpg





Dit is een recensie van een gebruiker.