Recensie

Moeder oorlog INT 1 Integrale editie


Januari 1915. In het hart van de armzalige Champagnestreek. Zes maanden reeds staat Europa in brand en baadt het in het bloed. Zes maanden dat de oorlog duizenden doden meesleept. Maar aan het front zijn het de lichamen van drie vrouwen die de legerstaf verontrusten.
Drie vrouwen, koel afgemaakt. Op hun lijken… telkens… een afscheidsbrief. Een afscheidsbrief geschreven door hun moordenaar. Een afscheidsbrief verzegeld met de modder van de loopgraven,… een laatste rustplaats, ondenkbaar voor hen die het symbool zijn van veiligheid en geborgenheid, de ultieme fundamenten van de mensheid.
Vrouwen… Onmogelijk. Alles zou instorten. Of anders is het de oorlog zelf die men vermoordt…

Deze tekst staat ter introductie van dit album op de achterkant van ‚Moeder Oorlog’. Ik had het verhaal zelf niet beter kunnen verwoorden. Toen ik in deze strip begon te lezen viel mij op dat er woorden en gezegden worden gebruikt die mij onbekend zijn. Eerst dacht ik dat het een slechte vertaling was, maar ik begreep al snel dat de Nederlandse vertaling van deze van oorsprong Franse strip voor de Vlaamse markt moet zijn gemaakt. Eenmaal dit geaccepteerd te hebben werd ik meteen in het verhaal gezogen.

De hoofdpersoon, luitenant Vialatte, is, nadat hij afgekeurd was voor het leger, in dienst van de militaire politie. Wanneer hij belast wordt met het onderzoek naar de moorden besluit hij naar de voorste loopgraven te gaan om te achterhalen hoe de vrouwen daar terecht zijn gekomen. Hij wil de sfeer van de oorlog proeven om zo achter de beweegredenen van de dader te komen. Maar deze strip is niet alleen een zoektocht naar de moordenaar, we leren Vialatte ook door en door kennen. Lang blijft hij de ras optimist. Toch zal de oorlog ook op hem zo zijn uitwerking hebben.

De beschrijvingen van de oorlog vind ik erg mooi, ze laten me echt met Vialatte mee leven. Ook de dialogen lopen gesmeerd. Ik kan mij levendig indenken dat, wanneer je in de ellende zit waar de soldaten in zaten, je een wrange humor ontwikkeld. Zonder dat lijkt het me moeilijk te overleven.
Er springt één opmerking uit. Wanneer soldaten in een trein opgeknoopte soldaten aan een boom zien hangen roept iemand: ‚Hé jongens, kijk eens naar buiten! Door de oorlog dragen de bomen vreemde vruchten!’ Dit deed mij erg denken aan een liedje wat Billie Holiday ooit heeft gezongen: Strange Fruit. Alleen in dit liedje gaat het om gelynchte zwarte mannen in het zuiden van Amerika in de jaren 30. Een lied waar ik nog steeds kippenvel van krijg.

Als het om de Eerste Wereldoorlog gaat kun je moeilijk onder de gootmeester van dit onderwerp, Jacques Tardi, uit. Een vergelijking is dan ook snel gemaakt. Wat mij opvalt is dat Tardi’s weerspiegeling van WOI wat eenzijdiger is dan het beeld wat Christophe Goret, alias Kris, in dit boek schetst. Tardi laat vooral de soldaten zien die hun superieuren het liefst willen opknopen en willen deserteren of muiten. Kris laat deze kant ook zien, maar hij vertelt ook over de soldaten die vechten uit loyaliteit jegens de soldaten die in dezelfde stront zitten, die vechten omdat ze niet anders meer kunnen want het thuisfront begrijpt ze niet en ze vechten omdat ze het verontschuldigt zijn aan de kameraden die gesneuveld zijn.

http://i.imgur.com/CHlKrU1.jpg

De tekeningen van Martin Leclerc, alias Maël, laten zich niet vergelijken met dat van Tardi. De lijnen lijken uit de losse hand met de kroontjespen getekend te zijn. Ik kan me zo voorstellen dat een soldaat ze in een loopgraaf gemaakt heeft. De inkleuring verdient ook een aparte vermelding. Eerst dacht ik dat het aquarel was, maar aan de intensiteit van de kleuren te zien denk ik nu dat het met ecoline is gedaan. Het geweld en het bloed spat van de pagina’s af. Hierdoor wordt je nog meer mee gesleept in het verhaal.

Moeder oorlog op Ratatouille TV



Dit is een recensie van een gebruiker.