Recensie

De laatste grens 2 Episode 2


“The final frontier” is de titel van de vijfde Star Trek film en verwijst naar de ruimte als laatste grens die we kennen. Je kan die titel hier zeker op die manier interpreteren want het verhaal speelt zich af op een door de aarde gekoloniseerde planeet, maar hij wordt ook anders verklaard. De protagonisten van dienst, John en Jane zijn immers ingehuurd door een kleine gemeenschap die helemaal afgezonderd ligt van de hoofdstad, op de uiterste grens van het bewoonde deel van de planeet. Ze moeten de weinige inwoners die nog ter plaatse zijn, beschermen tegen de huurlingen van een lokale grootgrondbezitter die alle pottenkijkers liefst zover mogelijk uit de buurt wil. De reden daarvoor kent men nog niet, maar feit is dat de man de grote middelen niet schuwt. Jane en haar van een gesofisticeerde locomobiel afhangende broer zorgen echter voor een kentering en Burton moet professionelen inschakelen om zijn territorium verder te kunnen beschermen en uitbreiden. De dorpelingen krijgen het andermaal moeilijk...

Léo, wie kent de man ondertussen nog niet? Klinkende reeksen zoals Aldebaran en Namibia heeft hij op z’n naam staan. En de man is nog lang niet uitverteld: hij blijft de SF-verhalen uit z’n mouw schudden. Daarbij tapt hij regelmatig uit een zelfde vaatje, wat volgens mij niet meer dan logisch is gezien de hoeveelheid lectuur dat de man al heeft samengeschreven. Ook nu weer zien we enkele bekende elementen de revue passeren zoals de kolonisatie van een afgelegen wereld en in het niets verdwijnende technologie. Toch weet de man alles opnieuw te kaderen in een niet eerder geziene context. De nadruk ligt deze maal niet op de manier waarop de menselijke beschaving weet te overleven op een vreemde planeet, maar veeleer op het vertellen van een western-achtig verhaal waarin de betrokken partijen lustig met wapens zwaaien en elkaar de loef proberen af te steken. Gezien de setting betreft het hier natuurlijk wel hi-tech materiaal. En daar blijkt de auteur andermaal erg creatief en inventief. De gebruikte technologieën zijn langs de ene kant voortvloeisels van wat we al kennen, maar er zijn ook heel wat visionaire spullen die de revue passeren. De buitenaardse tech onderscheidt zich daarbij duidelijk door een veel verdere evolutie dan die welke de mensen gebruiken. Onder meer hierdoor is dit een héél boeiend verhaal.
Ook de vertelling zelf is zonder meer aantrekkelijk! De inter-menselijke relaties worden mooi uitgewerkt en door het invoegen van nieuwe personages blijft dat ook zo. Natuurlijk ontbreekt het niet aan enkele mysterieuze verschijnselen waarvan we nu nog lang niet het wie-hoe-wat-waarom kennen. Dat zal, geheel in de stijl van Léo, slechts bij mondjesmaat onthuld worden.

De tekeningen van Icar hebben wel iets van die van Léo, maar ze zijn toch duidelijk een stuk levendiger dan die van de schrijver. Van je sokken zal je echter niet geblazen worden. O ja, het geheel blijft ook een stuk zediger dan andere reeksen van Léo. Wellicht met het oog op een eenvoudigere publicatie in iets preutsere landen? (Zie bv. de recensie van Antares 6)
Tot slot toch even meegeven dat de tekening op de voorkaft (en de situatie die ze weergeeft) niet voorkomt in het album. Persoonlijk vind ik dit een rare keuze. Misschien is het bedoeld als teaser voor het volgende album, maar dat gaan we dus nog moeten afwachten.

Besluit: opnieuw een fantastisch epos van de meester-verteller Léo.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.