Recensie

Jacques Gipar 1 De pinardiersbende


Er zijn van die mythologische spoorwegroutes die iedereen kent. De Oriënt-Express om maar iets te noemen. Maar ook grote wegen kregen soms een dergelijke status. Route 66, van Chicago naar de Pacific. Of in Frankrijk, de Nationale 7. Het was de voorloper van de Autoroute du Soleil en verbond Parijs via Lyon met het zuiden.

Die mythe ontstond mee doordat niemand minder dan Charles Trenet er een elegante chanson over maakte in de jaren vijftig. Tegenwoordig draait men op de radio vaker de iets vinnigere versie uit de jaren tachtig van de Honeymoon Killers.

Deze RN7 staat centraal in het eerste album van de bij Gorilla uitgegeven reeks Jacques Gipar. Het album speelt zich trouwens af in de periode waar Trenet zijn chanson lanceerde.

Gipar is een journalist die op onderzoek trekt wanneer een bende tankwagens steelt. Hierbij krijgt hij hulp van een wat simpele jongeman die luistert naar de naam Kleine Bretoen. Hij pendelt tussen Parijs en steden als Montélimar of Valence, waarover Trenet ook al zei "... qui fait de Paris le faubourg de Valence", om uiteindelijk een zorgvuldig opgezette wijnzwendel te ontmantelen.

Bij deze (hedendaagse) reeks denk je onwillekeurig aan Guus Slim. Jacques gaat ook op onderzoek; de rol van Vlinder wordt vertolkt door pineut Kleine Bretoen. Er is ook een prominente rol voor auto's en vrachtwagen, een gedeelte speelt zich af aan de haven. De avonturen worden zelfs in dezelfde tijd beleefd.

Omdat de verwijzingen naar Guus Slim er zo vingerdik bovenop liggen gaat het ook eerder om een hommage dan om imitatie. Dat komt trouwens ook nog eens tot uiting in de keuze van de naam van Jacques Gipar, waarvan de beginklanken net dezelfde zijn als bij Gil Jourdan (het Frans voor Guus Slim). Volgens mij geen toeval.

Het verhaal dat scenarist Thierry Dubois ons opdist zit goed ineen. Een leuk detectiveverhaal zonder pretentie. Hij zorgt ook voor een woordje uitleg op het einde van het verhaal. Wat pinardiers zijn is voor ons immers niet zo evident.

http://www.bedetheque.com/media/Planches/PlancheS_24416.jpg

De tekeningen Jean-Luc Delvaux ogen eenvoudig en verzorgd. Ook hier komt bij mij het predikaat "pretentieloos" op.

Dus dit was voor mij een aangename kennismaking, waarin de sfeer van het Frankrijk uit die periode tot leven wordt gebracht. Maar o jee, helaas is er een vertaler aan de slag geweest die wat té veel wou vertalen. Clichyplein of Italiëpoort in Parijs? Komaan zeg! Dat hoort echt onvertaald te blijven, Place de Clichy of Porte d'Italie is echt niet onoverkomelijk. Ook Petit Breton mordicus willen vertalen in Kleine Bretoen is niet echt respectvol voor de typisch Franse sfeer. Deze manier van bijnamen geven is zo oerfrans, daar mag je echt niet aan tornen! Zo zonde voor een voor de rest zeer leuk album!

In het Frans zijn er al 6 albums verschenen, uitgeverij Gorilla kan ons dus nog verblijden met het vervolg!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.