Recensie

De tien geboden 1 Het manuscript
2 De fatwa
3 De meteoor
4 De eed
5 De wreker
6 De ruil
7 De samenzweerders
8 Nahik
9 De papyrus van Kôm-Ombo
10 De laatste soera

Cover:

De Tien Geboden - I tot X – Frank Giroud – Diverse tekenaars

Toen ik enige tijd geleden de reeks De Erfgenaam van Giroud en Béhé-Meyer kocht en me enthousiast op het eerste deel stortte, ontdekte ik al snel dat het eigenlijk een vervolg was op de cyclus De Tien Geboden. Hoewel het eerste deel perfect leesbaar is zonder voorkennis, ergerden de vele verwijzingen naar de eerdere reeks me na enkele pagina’s zodanig dat ik het album terzijde legde en op zoek ging naar De Tien Geboden.

Met wat geluk kon ik de volledige reeks op de kop tikken – en wat bleek: een stripklassieker van formaat.

Deze tiendelige saga, eveneens geschreven door de veel te vroeg overleden Frank Giroud, wordt in beeld gebracht door tien verschillende tekenaars, elk in hun eigen, herkenbare stijl. Dat zorgt voor een verrassend afwisselend karakter. We maken onder andere kennis met het werk van Béhé (Levenslijnen), De Vita (James Healer), J.F. Charles (De Pioniers van de Nieuwe Wereld), Alain Mounier (Ambulance 13) en Lucien Rollin (Fleury-Nadals). Die laatste familie speelt trouwens een prominente rol in delen 7, 8 en 9 van De Geboden. In deel 9 vind je bovendien een handige stamboom van de 'eigenaren' van het boek.

En ja, variatie en verrassing zijn troef in deze reeks. Pas na het lezen van meerdere delen wordt de chronologie duidelijk: we reizen langzaam maar zeker terug in de tijd.
Centraal staan tien geboden die, naar verluidt, door Mohammed vlak voor zijn dood werden neergeschreven op het schouderblad van een kameel. Deze geboden zouden een brug slaan naar andere monotheïstische religies en de islam minder radicaal en dominant maken. Maar ze werden uiteindelijk niet opgenomen in de Koran. Waarom niet? Dat wordt duidelijk in de uiteenlopende verhalen van de cyclus.

Hoewel elk deel op zichzelf staat, volgen we doorheen de reeks de omzwervingen van het schouderblad én van het 'verboden' boek waarin de geboden later zijn opgenomen: de Nahik.
Zo brengt de cyclus ons van Glasgow in 2001, via Rome (1946), Berlijn (1922) en New York (1902) helemaal terug naar Frankrijk in de 18e en 19e eeuw, en de familie Fleury-Nadals. Uiteindelijk belanden we in het jaar 652, waar we ontdekken hoe de geboden precies tot stand zijn gekomen.

Uiteraard is dit alles fictie. Ongetwijfeld hadden er nog meer omzwervingen van het bot en het boek verzonnen kunnen worden – maar het blijven uiteindelijk tien geboden, dus tien delen.

Dat verklaart ook waarom extra episodes over het manuscript Nahik terug te vinden zijn in de vervolgreeks De Erfgenaam.

Dringend te lezen, dus.


Pjotr. 04-2025



Dit is een recensie van een gebruiker.