Covertekst
Na twintig jaar komen Séverin, Hugues en Louis samen op de begrafenis van Rose, de moeder van Fanchon. Het meisje zelf is er niet. Ze zou zijn gevlucht. In ieder geval is ze verdwenen zonder een spoor na te laten. Haar verdwijning is een mysterie, een verklaring voor de verdwijning wekt wrevel. Toch stond op de rouwbrief het teken dat Fanchon vroeger in bomen kerfde en op rotsen kraste als symbool van haar liefde voor drie vrienden, als teken van hun verbondenheid. Séverin is ervan overtuigd dat Fanchon in de buurt is. Waarom laat ze zich dan niet zien?
Fanchon is een band met de natuur... en een wild sprookje dat zich afspeelt aan de oevers van een kolkende rivier.