Recensie

Wonder Woman (Lion) 1 Bloed


Mijn eerste kennismaking met Wonder Woman was geen comic, maar de TV-serie met Linda Carter. Het was nog vóór mijn pubertijd, toen ik nog naar dergelijke series kon kijken zonder een doos Kleenex. Een grote indruk zal de serie wel niet gemaakt hebben: Wonder Woman raakte al vrij gauw vergeten. Tot 1996.

Toen kreeg ik Kingdom come onder de ogen. Ik was de indruk van haar - euh - fysieke capaciteiten, maar vooral dat ze zo'n sterk vrouwelijk personage was. Wonder Woman stond meer dan haar mannetje, terwijl andere vrouwelijke hoofdpersonages toch wel veelal het onderspit moesten delven tegen hun mannelijke collega's. Buiten Jean Grey, of Storm misschien.

Bleek dat Wonder Woman al in 1996 55 jaar oud was. Ze komt van de Amazonestam, en is er zelfs prinses, want haar mama is niemand minder dan koningein Hyppolitta. En ze heet Diana. Nu is het moment aangebroken voor enkele princess Diana - of Lady Di - verwijzigen, maar daar houden we ons niet mee bezig.

Wonder Woman heeft in de loop der jaren, zoals zo vele comichelden, een gewijzigde Origin gekregen. De lancering van The new 52, een reboot van het DC-universum, vormde dus zeker geen primeur op dat vlak. Brian Azzarello, meest bekend van 100 Bullets, stond in voor de complete revamp. Diana was niet langer geschapen uit klei, maar was de vrucht van een passionele relatie tussen haar moeder en Zeus. Van kampioene van de Amazones werd ze zo dus halfgod.

Maar Hera, die het niet kan hebben dat haar man zijn zaad overal verspreidt (hoe zou je zelf reageren), is not amused. De toorn van een bedrogen vrouw kan vreselijk zijn, en als die vrouw een machtige godin is, kan je al raden dat het niet bij een robbertje haartje-trek en gekrab met de nagels blijft. De Amazones zitten tussen 2 vuren.

Deze eerste bundeling telt 2 verhalen: het eerste verhaal, tevens het langste, vertelt de nieuwe origin. We krijgen een heel goed opgebouwd verhaal, met leuke actiescènes, veel verwijzingen naar de Griekse mythologie en mooie emotionele momenten. Hier zie je Brian Azzerello op zijn best: veel actie, maar de personages primeren, en ondanks de superkrachten blijven ze van vlees en bloed. Ik wist trouwens niet dat Wonder Woman van rockmuziek houdt, maar die armbanden van haar passen heel goed bij het genre...
Dit verhaal wordt getekend door Cliff Chiang. Tot dan had hij vrij weinig op zijn actief. Een issue hier en daar, enkele covers, maar een grote naam kon je hem niet noemen. Wel had hij al een limited series 'Tales of the unexpected' achter de kiezen, geschreven door Azzarello hemzelve. Zijn realistische tekenwerk is van een hoog niveau. Actie of emotie, hij schildert het met veel verve op het papier.

Het tweede verhaal is echter niet van hetzelfde niveau. Het verhaal is eerder verwarrend en rommelig, en de tekeningen zijn ondermaats. Poseidon duikt op, maar hoe die afgebeeld is, is nogal potsierlijk. Wonder Woman is dan weer supervrouwelijk, om daarna afgebeeld te worden als een bijna-bodybuilder. En ik begrijp nog altijd niet waarom een kaars in een spiegel (denk ik) Hera zo'n hak kan zetten. Wellicht is mijn kennis van de Griekse mythologie te beperkt.

Koop deze bundeling vooral voor de eerste verhaal. En als je het tweede verhaal wil lezen, wacht dan een dagje. Het niveauverschil zal minder groot lijken.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.