Recensie

Kogaratsu 12 Het gezicht van het kwaad


Ik weet nog goed dat ik Kogaratsu ontdekte. Hij had toen nog geen eigen reeks, maar de albums verschenen in de Dupuis Avonturenreeks. Het was een kennismaking met een vreemde wereld die ik enkel nog maar kende van films van Kurosawa (van manga's of anime had nog niemand gehoord). Je kon aan de strip zien dat hij door de makers met veel liefde en overtuiging was gemaakt. Het waren overtuigende en realistische verhalen, geloofwaardig in de visie die ze op de oosterse levenswijze gaven. Michetz zorgde voor prachtige, gedetailleerde platen die blijk gaven van een documentaire kennis van het onderwerp. De held zelf, Kogaratsu, veroverde onze harten door zijn halsstarrig vasthouden aan de bushido (de erecode van de samoerai), hoezeer de wereld rondom hem ook veranderde.

De eerste afleveringen waren duidelijke avonturenverhalen met een plot en intriges. Er werd toen al rekening gehouden met de gevoelens van het hoofdpersonage, maar de nadruk lag op de vlot vertelde belevenissen van de Japanse krijger.
Langzaamaan veranderde de reeks. Met het ouder worden van de held (maar waarschijnlijk ook van de auteurs), ging men meer en meer aandacht besteden aan zijn innerlijke beleving. Ongetwijfeld zit de invloed van manga's hier voor iets tussen. Michetz en Bosse zijn grote Nippon-liefhebbers en dus ga ik er van uit dat ze ook heel wat manga's achter de kiezen hebben. De verhalen werden langer uitgesponnen, er werd meer tijd genomen om minder te vertellen (pas op, in dit geval is dat een positieve kentering). Kogaratsu werd meer filosofisch en minder louter actie.

Dat zien we ook in het laatste deel van de reeks: 'Het Gezicht Van Het Kwaad'. De held verschijnt pas op plaat negen, en dan hebben we eigenlijk al een dubbele inleiding achter de rug die de spanning fantastisch opbouwt. Kogaratsu is namelijk ingehuurd om een meisje te doden dat alleen leeft op een eiland. De dorpelingen beschouwen haar als het kwaad en de vader wil geen verdere schandalen, maar natuurlijk wil onze held zich eerst zelf overtuigen van de noodzaak van zijn opdracht, alvorens tot handelen over te gaan.

De strip doet wat denken aan de confrontatie van Jodie Foster met Anthony Hopkins in Silence Of The Lambs. Het wordt een gevecht tussen naïeve eerlijkheid en het intelligente kwaad. Nergens wordt er gezocht naar wat dit meisje zo psychotisch heeft gemaakt, en daardoor wordt het nog angstaanjagender. Zij is als het ware een monster en er nog trots op ook. Je blijft de hele strip op het puntje van je stoel zitten om deze spannende strijd tot op het einde te lezen.

Ik hou erg van Michetz' tekenstijl. Als stripauteur werkt hij vooral rond sfeer en daar slaagt hij ook wonderwel in. Het doet een beetje aan Hermann denken, die ook met een paar plaatjes prachtige cinematografische beelden weet op te roepen. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar plaat 8 waar de monnik verdrinkt, of naar de allerlaatste plaat (maar daar kunnen we natuurlijk niets over verklappen). Prachtig is ook de nachtmerrie van de vergiftigde samoerai die wel vier platen duurt.

Een interessante held en een angstaanjagende tegenstander zorgen voor een schitterend getekend en spannend duel. Waar wacht u nog op?



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.