Recensie

Walking Dead (Silvester) 11 Vrees de jagers
12 Leven met anderen


Een megasucces is de juiste term die je kan gebruiken bij een reeks als de Walking Dead. Kirkman en Adlard zijn de 2 creatieve breinen die je al enige tijd laten genieten van hoe het leven kan zijn na een wereldwijde ramp. Een handjevol overlevenden tegen een eindeloos leger van Zombies. Maar niet alleen die zombies brengen je op het puntje van je stoel, meestal gaat het over de manier waarmee de zogezegd nog ‘gezonde’ mensheid met elkaar omgaat.

Kirkman slaagt er als geen andere in om de menselijke psyche te ontleden en dat voor al zijn karakters zodanig te doen dat je je op elk ogenblik kan inleven in de reacties die een bepaald scenario uitlokt. De 11de integraal is vooral zo een aflevering, een die heel diep graaft en de menselijke manier van aanpassing dik in de verf zet van jong en oud. Wat het effectief zo goed maakt, is de manier waarop je jezelf verdiept, meeleeft, toegeeft dat je dat ook zou doen of helemaal iets zou afkeuren of misschien geschokt het boek dichtklapt. Deel 12 is dan weer van een totaal andere categorie. Het is meer een voorbereidend deel op iets dat veel groter is. En ook hier is Kirkman met je gevoelens aan het spelen. Als iets te goed is om waar te zijn is het meestal fake. Dat is het wat hij je probeert bij te brengen. Over zijn vertelkunsten is menigeen het eens: subliem! Er zullen er niet veel zijn die dit slecht vinden.
Adlard zijn tekenkunsten zijn niet heel gedetailleerd, wat eigenlijk ook niet nodig is. Deze zombie wereld is niet iets dat scherpte ala manga vereist, in tegendeel. Je hoeft echt niet al die ingewanden en rottende delen tot in detail te zien. Adlard zijn sterkte ligt in wat hij brengt en de manier waarop hij tussen de platen heel wat weet te vertellen. Dat samen met de indringende manier waarop Kirkman kan vertellen, laat je snel inleven in de spannende ogenblikken.

Kirkman en Adlard maken van deze 2 delen weer echte spetterende werken. Waar je wel een nota moet van maken is dat we stilaan toch beginnen te wennen aan de manier waarop Kirkman vertelt. Het valt bijna niet meer op als er alweer een van de protagonisten het moet afleggen tegen de dood. Maar ook de gewiekstheid van de mens als wezen begint zowaar een gewoonte worden. Hij slaagt er echter steeds in om je een stapje verder te nemen.

Dit blijft gewoon topklasse!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.