Recensie

Alleen 7 Diep in de put


Terwijl fans naar een nieuwe Soda snakten, verraste Bruno Gazzotti ons in 2007 met het eerste deel van Alleen. We zijn nu vijf jaar later, en het zevende album van de reeks is er al. Ligt het aan de goesting van Gazzotti, of aan de schrijfsnelheid van Fabien Vehlmann, maar Alleen vordert een pak sneller dan de laatste Sodas. En gelukkig maar. ‘Alleen’ is een geslaagde serie die cliffhangers aan elkaar rijgt. Te veel tijd tussen de delen en de ‘flow’ is om zeep.

En flow is er met hopen in dit zevende deel, want de actie spat van zowat elke pagina. Delen van de stad zinken weg, en de kinderen zitten vast in de gevaarlijkste zone. Maar da’s nog het minste: een onzichtbare vijand duikt op en steeds meer kinderen worden zombies. Kunnen de overblijvers ontsnappen? Of komen ze van de regen in de drop? Of in een bodemloze put?

Ten opzichte van de vorige delen schakelt deze ‘Diep in de put’ nog een paar versnellingen hoger. Er is minder tijd voor relaties, of gefilosofeer over ‘hoe’ en ‘waarom’, nee, de kinderen moeten zien te overleven. Punt. Het album leest dan ook als een losgeslagen TGV op speed.

Dat Gazzotti actie kan tekenen, wisten we al van Soda. Hier contrasteert zijn Robbedoesweekbladstijl nog meer met de wreedheden en de griezilige situaties. De kids zien er cute uit, maar Vehlmann doet ze goed de duivel aan. Gezien de cliffhanger op het einde zitten er waarschijnlijk wel nog enkele albums aan te komen. Hopelijk weet Vehlmann op tijd de reeks mooi af te ronden in plaats van ze nodeloos uit te rekken. Dan zou dit wel eens een klassieker kunnen worden.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.