Recensie

Aquablue 12 Terug naar de bron


Aquablue, de door velen geprezen reeks van Thierry Cailleteau had de laatste albums reeds heel wat van haar pluimen verloren. Albums 10 en 11 waren behoorlijk ontgoochelend door een wankel scenario en compleet ongeloofwaardige wendingen. Voor het twaalfde album uit de reeks werd een andere scenarist aangesproken en ook de tekeningen werden door iemand anders uitgewerkt.

Nao besluit na tal van omzwervingen meer tijd te spenderen met zijn vrouw en zoon. Deze beslissing werd gemakkelijker door een ontdekking waarvan de consequenties nog niet te overzien zijn. Dat er spanningen aanwezig zijn tussen de oorspronkelijke bewoners van de waterplaneet en de Aquabluëns (naam die de wetenschappers aan de inboorlingen geven) behoeft niet te verwonderen na de naargeestige gebeurtenissen die in de eerste albums uit de doeken werden gedaan. Tussen de gebeurtenissen op Aarde en Aquablue in, ontsnapt ook nog eens een gevaarlijke misdadiger uit een zwaar bewaakt ruimtestation. Het zal echter pas in het volgende album duidelijk zijn wat daaruit zal voortkomen..

De titel ‘Terug naar de bron’ kan je hier gerust vanuit verschillend standpunten benaderen. Eerst en vooral is er Nao die terugkeert naar de planeet waar hij is opgegroeid. Voorts is er de gigantisch belangrijke wetenschappelijke ontdekking die je ook kan betrekken op de titel. Tot slot kan je ook zeggen dat het opzet van de strip terugkeert naar haar oorspronkelijke roots. Laat het duidelijk wezen: dit verhaal sluit beter aan bij het originele opzet van Cailleteau dan de laatste albums van zijn hand. De volledig onrealistische elementen uit de vorige 2 delen zijn totaal verdwenen. Iets waar ik zeker niet rouwig om ben!
Emoties en onderlinge relaties vormen een substantieel onderdeel van dit boek. De auteur tracht ook kleinere kantjes van de bewoners van Aquablue en Aarde een plaatsje te geven. Het zal echter niet verwonderen dat ook de nodige actie, zowel te land, ter zee als in de ruimte niet ontbreekt. Het verhaal primeert wel op van de bladzijden afspattende actiescènes. Een verdienstelijk begin voor Régis Hautière.

De volledig andere tekenstijl valt onmiddellijk op. Het geheel oogt realistischer dan ooit en bevat een overvloed aan details. De digitale invloed is overduidelijk aanwezig, maar is niet steeds even geslaagd. Bovendien ontbreekt de consistentie nog, maar Reno trakteert ons bijwijlen op schitterende parels van tekeningen. Deze kunstenaar heeft duidelijk heel wat in z’n mars en volgende albums zullen m’n gelijk (hopelijk) bewijzen!

Besluit: de liefhebbers van de reeks zullen blij zijn met deze terugkeer naar de roots. Het verhaal zit weer beter in elkaar en ook komende albums beloven beterschap. Aan de tekeningen is het wennen en zijn zeker voor verbetering vatbaar. Al bij al een geslaagde herneming!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.