Recensie

Paul (Franse nummering) 7 Paul au parc


Voor de titelpagina’s beginnen krijg je een plaat met 6 vakjes te zien. Elk vakje bijna hetzelfde: een Adidas-schoen die aan een tak hangt. Een beeld wat iemand die in een studentenstad woont of iemand die ooit op kamp geweest is, niet echt vreemd kan zijn; maar het is niet wat het lijkt. Iemand met oog voor detail – ik niet dus – merkt ook op dat het geen echte Adidas-schoen is, want Adidas heeft 3 schuine strepen, deze schoen 4.

In Paul au Parc keert Rabagliati – zoals vaak – terug naar zijn kinderjaren. Hij is ergens tussen de 9 en de 11 jaar oud en zal z’n eerste liefje tegenkomen, dank zij Franquin en Jijé, zijn beroepskeuze maken en lid worden van de (Katholieke) Scouts. Het is het einde van de zestiger en het begin van de zeventiger jaren, het nieuws wordt in die dagen in Canada overheerst door FLQ (Front de Libération du Québec) in het begin wat bomaanslagen zonder slachtoffers maar later 2 kidnappingen, waarvan één met een dodelijk slachtoffer. Van de weeromstuit volgt er een golf van aanhoudingen, waarbij je de nodige vragen kan stellen en die ook ingrijpen in Paul’s dagelijkse leven.
Zoals gebruikelijk wordt er met veel nostalgie teruggekeken en herken je (ik toch) vele dingen van vroeger: alleen al z’n wekelijkse Spirou/Robbedoes en de posters van Guust en Robbedoes zijn een plezier. Of het nagespeeld Asterix-banket (met zelfs effectief de zin: “non tu ne chanteras pas!”.
Je ziet ook duidelijk de verschillen met nu: een van de leiders neemt Paul onder de arm, zijn moeder is er niet echt gerust in, maar vandaag de dag stond hij waarschijnlijk al op de voorpagina van Dag Allemaal (of ander papieren afval). Ook het spel waarbij de scouts alles moeten kopen met 200 sestertiën (het kamp-thema is Asterix) en waarbij door de leider het verschil wordt uitgelegd tussen kapitalisme en communisme is daar een voorbeeld van: vandaag wordt die scouts-groep dezelfde dag nog gesloten.
Het echte verhaal eindigt met een voorval waarbij een eland, pindanootjes en de Adidas-schoen belangrijk zijn (voor wie het boek nog moet lezen je kan deze – voorspellend – terugvinden in de droom van Paul wanneer hij buiten slaapt). Zoals altijd bij Rabagliati hakt dit geweldig in met enkele zeer simpele beelden. Alles eindigt bij (alweer) een verhuis van Paul – ééntje die de lezers niets anders dan konden verwachten om dan nog enkele beelden te geven van 6 medescouts als hun toekomstdromen zouden uitkomen.
Ik heb het boek in het (originele) Frans en het Engels gelezen. In het Frans was het uiteraard beter maar de Engelse versie geeft ook nog wat meer achtergrond mee (o.a. de originele liedjes en uitvoeringen die in de strip gebruikt worden). Maar ik heb in de originele versie toch enkele dingen gemist: zo begreep ik niet wat de 3 Thunderbirds-stickers bij een teruggeven ring deden. Als je dan weet dat de tekstballon op plaat 30 “Oh Wow! Les sentinelles de l’air! Ceux-là sont trop sharp!” wordt vertaald als “Oh Wow! The Thunderbirds! They’re cool!” , wordt dat allemaal plots wel duidelijk. Al bij al, vooral een oproep aan Oog & Blik om eindelijk verder te gaan met het vertalen van deze prachtreeks, nog maar 5 pracht-strips te gaan.



Dit is een recensie van een gebruiker.