Recensie

Ergens een god 1 Ergens een God


Stel je voor: het appartementsgebouw waarin je woont, wordt opengereten door een plotse explosie. Brokken puin en vermangelde lichamen liggen in het rond, de ramen van honderden meter rondom zijn gesprongen. Overal liggen dode en gewonde mensen. Maar niet jij. Jij zit nog rustig op je bed, alleen je haar is wat verwilderd.

"Een mirakel!", denk je dan.
"Een mirakel!", zeggen de artsen.
"Een mirakel!", zeggen je familie en vrienden.
En da's niet alles. Je wordt sterker. Je wordt onkwetsbaar. Je kan vliegen. En je redt levens.
"Een mirakel, het is Gods werk", zegt de wereld.

Maar jij begint je een god te wanen. Want iemand als jij staat toch boven de mensen? Hoe kan jij onderworpen zijn aan hun wetten? Je bent zo veel meer dan hen.
En dan gaan de poppen aan het dansen.

John Arcudi, gekend van onder meer B.P.R.D., verkent de psychologie achter het (letterlijke) godcomplex. Wat doet superioriteit met een mens? Of met een god? Niet veel goeds blijkbaar, die mens/god gaat blijkbaar al snel als massamoordenaar door het leven, ook al begint hij steeds meer op een Arische Jezus te lijken. En daar familie van zijn is al helemaal geen pretje.

Aan de tekenpen is de Deen Peter Snejsjberg, een oudgediende uit de Vertigo-stal die ook al op B.P.R.D. heeft gewerkt. Zijn tekeningen zijn veel donkerder dan in wat ik voordien van hem zag, zowel letterlijk (meer schaduw), als figuurlijk (er gaat veel dreiging van uit). Afgerukte ledematen, verkrachting, opengespatte hersenpannen en verwoesting bij de vleet. Het gaat er bijwijlen bijzonder wreed aan toe. En dat alles is prachtig in beeld gebracht.

Arcudi vertelt eigenlijk niet alleen het verhaal van een god, maar ook, en vooral, van zijn familie en vrienden. Hoe gaan zij om met alle aandacht, en met de veranderingen in hun leven. Over het algemeen zit het geheel goed in elkaar. Ondanks de sprongen in de tijd is de structuur goed te volgen. Jammer genoeg zijn er wel enkele storende elementen. Zo is de overgang van helpende hand naar verkrachter en schuimbekkende massamoordenaar eigenlijk veel te snel: een luttele dertig pagina's. Er wordt wel enkele keren gealludeerd op paranoia door slaapgebrek, maar die reden komt amper aan bod. Waarom ze dan gebruiken? Ook de reden 'religie' wordt niet genoeg uitgediept. Nergens merkt je dat Eric een religieus mens is, op een kettinkje met een kruis na, en dan plots krijg je te horen dat hij al jaren probeert zijn beste (atheïstische) vriend naar de kerk te lokken.
Andere elementen, zoals de invloed van de pers op het leven van vrienden en familie komen dan weer veel beter uit de verf.

Versta me niet verkeerd, 'Ergens een god' is een goeie strip, maar had gerust een honderd pagina's dikker gemogen om personage-ontwikkeling beter uit de doeken te doen. Dan was het een dijk van een strip geweest.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.