Recensie

De jeugd van Alan 1 Herinneringen van Alan Ingram Cope


In 1994 ontmoette stripmaker Guibert de Amerikaanse veteraan van de Tweede Wereldoorlog, Alan Cope. Ze werden goede vrienden en de trilogie 'De oorlog van Alan' was daar een direct resultaat van. In de 'Jeugd van Alan' keert Guibert terug naar het leven van zijn vriend. Immers, Alan groeide op in Californië tijdens de Grote Depressie, een fascinerende doch zeer zware tijd uit de Amerikaanse geschiedenis. Toch even vermelden dat je beide verhalen, 'De oorlog van Alan' en 'De jeugd van Alan', zonder moeite los van elkaar kan lezen. Ze staan allebei zonder problemen op hun eigen benen, maar ze zijn wel beide aan te raden.

Dit is geen verhandeling over de Grote Depressie. Neen, dit zijn herinneringen uit de jeugd van Alan, de kleine en grote kanten van het jong zijn en alles nog te moeten ontdekken. Dan weer een lach, dan een traan.. het echte leven. En toch... overal is die Grote Depressie wel aanwezig in de achtergrond. Het verhuizen door niet meer te kunnen betalen, het inwonen bij elkaar, het verlies van jobs, de armoede.. het komt er allemaal in voor, juist zoals de zelfredzaamheid en de onderlinge hulpvaardigheid een constante zijn. Maar zij spelen niet de hoofdrol, maar werpen wel hun schaduw op het geheel. Toch zijn het voornamelijk Alan en zijn anekdotes dat je mee beleeft. Er is zoveel herkenbaars, dat ik me al vlug thuis voel in het verhaal en meegesleept wordt in zijn jeugd.

En het is niet alleen Alan dat groot wordt, ook Amerika verandert. Samen met Alan ontdek je vliegtuigen, kleenex en andere toenmalige nieuwigheden in het leven. Zulke normale zaken tegenwoordig, maar toen speciaal en onbekend. Naast Alan, zie je dus ook Amerika een nieuw modern gezicht krijgen.

Er is best wel veel tekst in dit boek, maar laat dat je niet afschrikken. Ze passen allemaal in de stroom van het verhaal. Dit is niet een strip om zo vlug even door te nemen, maar om van te savoureren, langzaam en smakelijk. Geniet van de verhalen, de familie en Alan.. zie zijn wereld zoals hij het zich herinnert en wandel in zijn schoenen. Het kan tellen!

De tekenstijl van Guibert is bijzonder. Hij tekent met water op een blad en laat dan inkt vallen op het water, die natuurlijk vlug uitloopt via het water en zo de tekening inkt. Omdat water niet altijd en overal even goed verdeelt, zijn niet alle lijnen prominent aanwezig. Het geeft het geheel een dromerig gevoel dat perfect past bij deze herinneringen. Zwart-wit en alle grijstinten er tussen zorgen zo voor heel wat emotie.

In het kort: Wat een ontdekkingsreis!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.