Recensie

De Engelsman die niet van vuurwapens houdt 2 In het spoor van Madison


Er waren eens een Engelsman, een Deen, een Amerikaan, een indiaan en een Française. Het zou het begin van een flauwe grap kunnen zijn, maar het zijn de hoofdrolspelers in deze prachtige westernreeks.
Het eerste deel stond bol van de actie. Gentleman Byron Peck en zijn primitieve secretaris Knut Hoggaard achtevolgen de knappe Margot. Ze was er vandoor gegaan met belangrijke documenten die eigendom waren van Knut en die de toekomst van de Verenigde Staten kunnen bepalen. Helaas was Margot die documenten kwijt geraakt tijdens een overval en probeerde ze met haar charmes de desperado Cruz voor zich te winnen om de documenten terug te winnen. Helaas voor iedereen stak een oude indiaan een stokje voor ieders plannen door er met de documenten vandoor te gaan. Tussen dit zootje aan personages liep ook nog Tim Bishop, een kruier die als een blok voor Margot was gevallen en haar overal probeerde te helpen/bevrijden.
Er was geen tijd genoeg om de soms bizarre personages en hun onderlinge verhoudingen voor te stellen. Dit wordt nu goed gemaakt in dit tweede deel waarin de verhoudingen tussen Byron Peck, de Engelse advocaat, zijn vrouw Margot de Garine en haar minnaar Knut Hoggaard uit de doeken worden gedaan door een sprong naar het verleden, meer bepaald een half jaar voor het eerste album. We leren waarom Byron, die een hekel aan vuurwapens heeft toch veelvuldig schiet, hoe Knut Byron heeft ontmoet en hoe het komt dat Knut als een oermens communiceert. We vinden waarom het scheef liep tussen Byron en Margot, en waarom Knut en Byron haar willen vermoorden, maar vooral ontdekken we de inhoud van die belangrijke documenten.

Er worden dus al veel vragen opgelost, het grote nadeel is wel dat de hoofdintrige weinig vooruitgaat door die lange flash back, maar dat belooft alleen maar meer spektakel voor het volgende deel! Hopelijk verschijnt de Mexicaanse desperado dan ook weer op het toneel!
Naast het verhaal vol vuurwerk van de hand van Wilfrid Lupano is het vooral Paul Salomone die met zijn expressieve tekeningen ons hart heeft veroverd. En al is Margot een kreng, toch smelt je gewoon voor haar charmes zoals Salomone ze in beeld brengt!

Het enige negatieve dat ik over deze reeks kan zeggen is dat ik de naam van de reeks veel te lang vind, en alhoewel Peck er deftig op los knalt is de reeksnaam niet gelogen en staat de thematiek wel centraal in het verhaal. Na dit tweede deel kan ik nu al stellen dat dit vierluik in niemands stripkast mag ontbreken! Op de site van Silvester kan je enkele voorbeeldpagina’s vinden die je zeker zullen overtuigen




Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.