Recensie

Een deken van sneeuw 1 Een deken van sneeuw


Een dikke klepper van zo maar even 582 pagina's die op geen enkel moment verveeld. Het feit dat de tekeningen zwart wit zijn doet hier niets aan af.

Het verhaal van de tekenaar/scenarist zijn jonge jaren tot zijn adolescentie. Het verhaal van zijn eerste grote liefde. Het Geloof dat hij beleeft, de relatie met zijn ouders, de relatie met het gezin van Raina en het uiteindelijke afscheid.
Van elke persoon in het verhaal krijg je een duidelijk beeld. Echt voorgesteld worden ze niet, maar naarmate het verhaal vordert krijgt elk personage zijn etiket opgekleefd.
De vader, katholiek en streng, de moeder, evenzo katholiek maar veel menselijker, de broer, waar hij een blijvend schuldgevoel aan heeft overgehouden omdat hij te kort schoot in zijn bescherming ten opzichte van hem(zie p. 291, de Scène met de kinderoppas), ....
Het gezin van Raina, dat net in een crisis zit met de vader die overkomt als een goedzak, hopend op een goede afloop wat het gezin betreft. De moeder die zich sterk probeert te houden, ook al zit ze in een zware depressie en gebruikt ze medicatie. De zus die de ruzies thuis ontvlucht is door in een huwelijk te treden met een macho wijsneus. En dan Ben en Laura, de twee aangenomen mentaal gehandicapte kinderen die Graig elk op hun manier verwelkomen. Laura aanziet hem als een nieuw speelkameraadje, Ben als een indringer tussen hem en Raina.

Je start met het lezen van deze strip en na 20 pagina's wil je nog maaréén ding: doorlezen tot ie uit is. Het verhaal is zo vlot en meeslepend geschreven, zo herkenbaar. Ieder van ons heeft zich wel door gelijkaardige situaties geworsteld. De flash-backs versterken het geheel alleen maar en verduidelijken soms de reacties van Craig. (de scène met het op elkaar urineren is hilarisch)
Het is een verhaal met een lach en een traan, gevoelig, romantisch en dit alles op een simpele manier naar de lezer gebracht. Her en daar wat levenswijsheid maar nooit geforceerd.

De tekeningen dan. Bewondering om de prestatie. 600 pagina's tekenen in deze toch wel duidelijk stijl: chapeau.
Gelukkig is alles in het Zw:W gehouden. Kleur zou het verhaal alleen maar belemmeren (net als bij de Chninkel ;-))
Het werken in vakjes is hier vaak doorbroeken wat het verhaal en de tekenstijl zeker ten goede is gekomen (Zie maar p. 125-129 of p. 145-148 of 433-437. Allemaal mooie voorbeelden)



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.