Recensie

Undertaker 2 De dans van de gieren


Undertaker werd begin 2015 met veel bombarie aangekondigd. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen deel 1 verscheen, maar ze werden volledig waargemaakt, zoals U hier nog eens kan nalezen.

Nog binnen het jaar krijgen we een vervolg voorgeschoteld. Dat we daar niet lang op moesten wachten kan elke rechtgeaarde stripliefhebber enkel maar toejuichen. Zeker voor een verhaal dat over 2 albums is uitgesponnen. Het was dan ook met plezier dat ik eerst deel 1 nog eens herlas om me dan vol verwachting op het nieuwe album te storten.

Hierin volgen we de kist van Joe Cusco op haar laatste reis naar de begraafplaats, vergezeld door Rose, Lin en de titelheld, vergezeld van zijn gier. Het goud dat Cusco in zijn lijf opsloeg wekt nog steeds de hebzucht van de mijnwerkers op en hun achtervolging duurt dan ook voort.

We krijgen een verhaal dat goed uitgewerkt is, wat niet verwonderd als je weet dat Xavier Dorison het scenario schreef. Hij voert ons confrontaties tussen beide partijen op, zowel 's nachts als in blakende woestijnzon, aan de brug over het ravijn, in een oud en verlaten dorp, en als climax in de mijn waar het voor Cusco allemaal begon.

De psychologische uitwerking van de personages had wel wat minder stereotiep kunnen gebeuren. Ze zijn vaak vrij voorspelbaar. Zelfs wanneer ze plots een houding aannemen of een uitspraak doen die volledig onrealistisch is bekruipt je een "tja, dat was te verwachten" gevoel. Het maakt het allemaal net iets te gratuit.

Undertaker is een westernstrip die nauw aansluit bij de traditie van de francobelgische school: Jerry Spring, Blueberry, Comanche, Durango... Ze behoren tot het collectieve geheugen van de stripliefhebbers in deze contreien. Qua verhaal en opgebouwde spanning kan deze reeks zich hier zeker naast plaatsen.

Op grafisch vlak echter is het heel wat minder. Van zodra de aktie van iets verder wordt bekeken neemt Ralph Meyer zijn toevlucht tot slecht uitgewerkte tekeningen. Figuren, hun gelaatstrekken, de lijkkar worden dan met nauwelijks enig detail weergegeven.

https://branchesculture.files.wordpress.com/2015/12/undertaker-2-dorison-meyer-page-5.jpg

Ook de inkleuring door Caroline Delabie is vrij wisselend. Soms wordt er met veel nuance gewerkt en krijg je extra diepgang, maar op veel momenten lijkt men zich ervan af te maken door grote vlakken monochroom in te kleuren, wat een saai en oppervlakkig (in alle betekenissen) effect geeft. Er is weinig reliëf, weinig structuur in de rotspartijen die toch geacht worden een zekere ruwheid uit te stralen in een realistische westernstrip. De verlaten mijn heeft obligate rails die meer blinken dan het tafelzilver op uw kerstdiner.

Waar we het gehele verhaal, over de 2 albums heen, zeker als geslaagd mogen beschouwen is het grafische aspect en de inkleuring in dit 2e album globaal toch een ontgoocheling. Het lijkt wat haastwerk te zijn geweest. Dan wacht ik liever toch wat langer tussen 2 delen...







Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.