Recensie

Agatha Christie (Lefrancq) 2 De geheime tegenstander


7 Mei 1915, de Eerste Wereldoorlog is in volle gang. Aan boord van de Lusitania vertrouwt een spion een mapje met geheime documenten toe aan een vrouw. Dan vergaat de Lusitania en de man verdrinkt. Het is 1918 en de oorlog is voorbij en de documenten lijken vergeten totdat een vrouw spoorloos verdwijnt. Tommy en Tuppence steken hun neus in de zaak.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de Tommy en Tuppence detectives van Agatha Christie niet kende totdat ik dit album ter hand nam. Ik had het in 1996, het jaar waarin deze strip uit werd gebracht, gelezen en vergeten. Ik dacht er zelfs niet meer aan toen ik ‚Parners in crime’ op televisie zag afgelopen jaar (2015). En er had toch een belletje moeten rinkelen toen ik zag dat de hoofdpersonen Agatha Christies Tommy en Tuppence waren. Het eerste verhaal, wat uit drie episodes bestond, heette ook ‚The Secret Adversary’. De link legde ik pas toen ik de strip weer opnieuw begon te lezen. Allemaal bekende namen en dezelfde dader had het gedaan. Maar er is een wereld van verschil tussen de televisieserie en de strip en dus, vermoedt ik, het originele boek. Ik zal niet alle verschillen opsommen want dan ben ik nog wel even bezig, maar ik zal me beperken tot de grootste verschillen (zonder te veel van het verhaal te verklappen). Om te beginnen speelt de televisieserie zich af in de jaren 50 van de vorige eeuw en de strip in de late jaren 10. Het originele boek werd voor het eerst gepubliceerd in 1922, trek daar je eigen conclusies maar uit. In de serie zijn ze getrouwd en hebben ze een zoontje, in de strip zijn ze duidelijk (nog) niet getrouwd, laat staan dat ze een kind hebben. In de serie draait het om een film in plaats van documenten. Begrijp me niet verkeerd ik heb zeker van de televisieserie genoten, maar ik vermoedt dat de strip meer trouw is aan het boek. En ik moet alle lof toe kennen aan scenarist François Rivière die dit, toch eigenlijk wel ingewikkelde verhaal, prima heeft om weten te vormen tot stripverhaal. Het verhaal en de plot-wendingen zijn prima te volgen.

De prachtige realistische tekeningen zijn van Frank Leclercq. Hij heeft elk personage zijn eigen karakter gegeven en heeft oog voor detail, wat terug te zien is in de decors.

Al met al vind ik dit een geslaagd album.

Agatha Christie op Ratatouille TV



Dit is een recensie van een gebruiker.