Recensie

Storm - De kronieken van Roodhaar 2 De vijfde toren


Voor Roodhaar optrok met de overbekende stripheld Storm leidde ze een eigen leven. Een leven dat via de spin-off: “De kronieken van Roodhaar” uitgebreid in de verf wordt gezet. Ze is hier, net als in de reguliere serie, een onvervaarde krijger die de confrontatie met het kwade niet schuwt. Wat haar meer dan eens in een penibele situatie doet belanden. Iets wat iedereen meteen duidelijk zal worden, bij het openslaan van het tweede album uit de serie. Ergens, in een niet nader bepaalde uitgestrekte troosteloze vlakte, gelegen in de Diepe Wereld, is ze in handen gevallen van een bende gewetenloze Tinuïde nomaden. Die haar via een perfect uitgekiende foltering de schuilplaats van haar buit willen afdwingen.

http://i.imgur.com/YU0s2dq.jpg

Helaas voor het nomadenvolkje, is Roodhaar niet alleen op pad. Haar sidekick Kiley en twee op draken gelijkende monsters, die haar van op afstand volgden, zorgen voor een spectaculaire ontsnapping. Waarna Kiley en Roodhaar hun aandacht uitgaat naar de zogenaamde buit. Niet zomaar een buit bestaande uit waardevolle stukken, maar eentje van vlees en bloed. Beter nog, het gaat hier om prins Nerlin, de jonge nazaat van de mandat van het zwevende gewest die naar zijn vader moet worden geëscorteerd. Tijdens hun tocht houden ze halt bij een hut verborgen tussen de bergen. Hier kunnen ze proviand inslaan voor hun verdere tocht. Bij aankomst echter onthult de bewoner hen, dat de vader van Nerlin als regeringsleider is afgezet, en als gevangene is opgesloten in de vijfde toren. Met de bewoner als gids haasten onze vrienden zich naar een troosteloos open gebied waar de schier onneembare toren prijkt in de middle of nowhere. Hoe het verder verloopt onthullen we niet, dat zou het leesplezier niet echt ten goede komen.

http://i.imgur.com/FHtmkzo.jpg

Rob van Bavel, die het stokje als scenarist overneemt van Roy Thomas, bouwt een goed uitgekiend scenario uit. Waarbij avontuur, gewelddadige toestanden, eindeloze vlakten, schurken en verraders de hoofdtoon voeren. Waarbij de lezer weet dat Roodhaar en compagnie uiteraard de eindzege op hun palmares kunnen bijschrijven. Maar hoe en op welke manier ze hun einddoel bereiken daar heeft men het raden naar. Het scenario stokt zelden of nooit, zonder adempauze gaat het rechttoe rechtaan avontuur door. Waarbij niet alleen Roodhaar, Liley en de bij hen horende draken ingeschakeld worden, maar waar Rob nog enkele vreemde creaturen aan toevoegde. De tekeningen van Romano Molenaar tonen ons een heel andere Roodhaar dan die in de Storm-verhalen. Ze ziet er totaal anders uit, Romano toont ons een jongere vrouw die nog niet getekend en getormenteerd is door de vele avonturen die ze in de toekomst nog zal beleven. Hij schroomt er ook niet voor terug om haar sexyer voor te stellen, gunt ons zelf af en toe een blik op haar borsten. Buiten het tekenen van een fraaie jongedame weet Romano de Diepe Wereld mooi in beeld te brengen. Een wereld die schijnbaar amper bevolkt is, bijna nergens zijn er huizen of steden te bekennen, maar die Romano volop de gelegenheid bied om te experimenteren met bladschikking, weidse vlakten en merkwaardige bouwsels. WG.

http://i.imgur.com/eY11VB0.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.