stripINFO.be gebruikt cookies voor het bewaren van logingegevens en voorkeuren. Geen persoonlijke data wordt hierin bewaard.
Door de site te gebruiken accepteer je het gebruik van deze cookies. Deze melding verbergen
Een ongelijke strijd. De ogen zoeken naar de tekstballonnen, maar geraken er niet. Het verhaal moet het afleggen tegen een veel te sterke tegenstander. Deze oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit waar zelfs star kijkende en aan staar lijdende ogen niet tegen bestand zijn: de tekeningen van Guardino.
Drie jaar geleden verscheen het eerste deel van Blacksad, een strip die alom bejubeld werd. Het lange wachten op een nieuw deel werd beloond, want Arctic-Nation haalt moeiteloos het hoge niveau van zijn voorganger. Guardino doet ons weer genieten van kleurrijke, karaktervolle dierenpersonages, betoverende, sfeervol ingekleurde tekeningen en prachtige decors.
Oh ja, er is ook een verhaal, merkte ik na een tweede lezing. Racisme is het hoofdthema deze keer. Blacksad moet een ontvoering van een klein, zwart meisje oplossen. Zij woonde in The Lines, een achtergestelde wijk waar de Arctics het sinds kort voor het zeggen hebben. Het is een extreemrechtse militie die aan de KKK doet denken. Alle dieren die niet wit zijn, moeten opkrassen. En de groepering krijgt hierbij de steun van Karup, de politiechef. Blacksad vermoedt dat Karup, een 'kindervriend', wel eens iets met die ontvoering te maken kan hebben.
Blacksad is een soort Disney noir, met boosaardige karakters in een grimmig decor. De acteurs zijn verdierlijkte mensen (of is het omgekeerd?) die allemaal iets te verbergen hebben. Door dieren als personage te gebruiken, krijgen ze meteen een karakter, ja - al lijkt dit een tegenstelling - zelfs een persoonlijkheid. En de schattige snoetjes staan in schril contrast met het donkere verhaal, wat een onheimelijk gevoel geeft.
Vanaf de meesterlijke openingsscène houdt Arctic-Nation je in zijn ban. Het stoort helemaal niet dat het scenario weinig origineel is en als 'gewoon goed' gecatalogeerd kan worden. Door de tekeningen valt het helemaal niet op dat het een doorsnee verhaal is (wat niet het geval zou zijn mocht pakweg William Vance de tekenpen gehanteerd hebben).
Kortom, een strip om twee keer vlak na elkaar te lezen: de eerste keer voor de tekeningen en daarna nogmaals, in opperste concentratie om je ogen naar de tekstballonnen te dirigeren.
Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.