Recensie

De roofdierenclub 1 De boeman


Scenariste Valérie Mangin voegt een nieuw pareltje toe aan haar toch al indrukwekkende lijst van uitgewerkte ideeën. Ze werkte zich in het verleden volop in de belangstelling, met uitzonderlijk goed uitgewerkte reeksen, waaronder: ‘Alex Senator’ het drieluik: ‘Spiegelingen’, ‘De Gesel Gods’ en ‘Experience Death’… enz. Maar met het tweeluik: ‘De Roofdierenclub’ , overtreft ze zichzelf. Ze kiest als historische setting het Londen anno 1869.

http://i.imgur.com/kkr7mKA.jpg

Waar we bij aanvang van het album, als toeschouwer, als het ware vanop de eerste rij, een afschuwelijk iets meemaken. De terechtstelling van een jong meisje, een kind nog. Die een vishandelaar doodde, toen hij haar betrapte bij het stelen van visafval. Een schouwspel dat de Londense hogere klasse voor geen cent wil missen. In grote getale stromen ze toe, naar het voor hen fascinerende schouwspel. Het gaat zelfs zover, dat ze onder de schaduw van de galg hun meegebrachte lunch nuttigen. De toon van het verhaal is meteen gezet, het wordt een confrontatie tussen de hogere en de werkende klasse. Een werkende klasse, die aanschouwt wordt als mensen die afstammen van de apen en die nauwelijks tekenen van intelligentie vertonen. Uitsluitend bestemd om mee te draaien in Shepherd Cotton Mill, één der grootste fabrieken van Londen. Waar jonge kinderen, amper negen jaar oud, eindeloos uren draaien. Dit zes dagen per week. Een fabriek waar men werkt in de meest belabberde werkomstandigheden. Hier treffen we Polly aan, een meisje die samen met haar broers werkzaam is in de fabriek. Zij berust in haar lot, iets wat niet naar de zin is van haar vriend Jack. Een jongeman gehuld in een schoorsteenvegers outfit, en onder deze vermomming, zijn slag slaat in menig huis. Hij vind diefstal nu eenmaal winstgevender dan werken. Tijdens zijn drukke werkzaamheden kijkt hij uit naar de boeman, de moordenaar van zijn vader. Met deze illustere kwaadaardige figuur maken we pas kennis ergens in het midden van verhaal. Maar zijn naambekendheid en de angst die hij creëert beheerst het verhaal van bij aanvang. Als dan ook nog Elizabeth, de dochter van fabriekseigenaar Shepherd, zich laat meeslepen door Jack, dan ontsnapt de geest uit de fles en slaat de waanzin bij Elizabeth toe. Dit, nadat ze bij nacht en ontij, aan de lijve meemaakt wat de boeman uitspookt in opdracht van de Roofdierenclub. Een clubje bestaande uit een select gezelschap hooggeplaatste notabelen..

http://i.imgur.com/8nXGYVQ.jpg

Steven Dupré (‘Wolf’, ‘Coma’, ‘Midgard’) weet het scenario voortreffelijk uit te beelden. Hij toont ons verkrotte wijken, waar armoe en ellende schering en inslag zijn. Waar de rijken af en toe opdagen, om zogenaamd hun naastenliefde te tonen. Maar waarbij ze ondertussen de jongeren aanzetten om zo snel mogelijk werk te zoeken. Dit alles, waaronder vooral de barre leef- en werkomstandigheden de aandacht naar zich toetrekken, weet Steven groots in beeld te brengen. Hij toont de neerbuigendheid en wreedheid, der rijken ten opzichte van de armen, in al zijn facetten. Hij toont het leven zoals het werkelijk was in de achttiende eeuw. Grauw en somber zonder enig lichtpuntje aan de einder. Een somberheid die extra benadrukt wordt door de donkere inkleuring van het album. Inkleurder Roberto Burgazzoli hanteert een palet van diepzwart tot grijs, waardoor het net lijkt alsof er nooit een straaltje daglicht doordringt in de Londense straten. Hopelijk gloort het daglicht aan de einder, voor Jack en zijn vrienden in het afsluitende album. WG.

http://i.imgur.com/m7GQ8Sq.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.