Recensie

Eenzame harten 1 Eenzame harten


Tekenaar en scenarist Cyril Pedrosa die lof oogst met strips als: “Portugal” en “De vier jaargetijden” is hierdoor niet langer een onbekende bij het grote publiek. Al geef ik eerlijk toe, begin al maar met pek en veren boven te halen, dat ik dit niet echt zijn beste werk vind. Geef mij maar: “Drie schimmen “ of “Autobio”, strips die mij meer kunnen bekoren. Net als het zopas verschenen album: “Eenzame harten”. Een strip die in het Frans verscheen bij uitgeverij Dupuis, in 2006 in de collectie “Expresso”. Dit album geeft mij om één of andere reden een goed gevoel, zelfs al is het voor de betrokkenen in dit verhaal niet altijd een lolletje. We maken in dit album kennis met Paul, zoon van een overleden speelgoedbouwer, wiens weduwe de zaak ondertussen verder zet. Zij is een beminnelijk iemand, zeker als men klakkeloos haar bevelen opvolgt. Zij zette in het verleden meer dan eens een domper op Pauls geestelijke ontwikkeling. Niet dat hij dom is, maar hij heeft doorheen de loop de jaren ondervonden, dat tegen zijn moeder ingaan niet echt een optie is.

http://i.imgur.com/YSf2pjc.jpg

Hierdoor lijdt hij een teruggetrokken bestaan, heeft geen vaste vriendin, wel een vriendenkring, waarbij hij zich goed voelt, maar dat is het dan ook. Hij kan ook moeilijk iets weigeren, zegt steeds ja op iedere vraag, zelfs al is het dik tegen zijn zin. Hij is eenzaam, zijn leven stelt niet echt iets voor, en de toekomst ziet er al niet veelbelovender uit. Hij is het zat, wil leven, genieten van het jong zijn, weg uit de sleur der opeenvolgende dagen. Het breekpunt komt er als zijn moeder hem opdraagt, om een speech te voeren tijdens de jaarlijkse herdenkingsplechtigheid van het overlijden van zijn vader, waarbij het voltallige personeel wordt uitgenodigd. Tot ieders verrassing duikt Paul niet op. Hij lijkt als van de aardbodem verdwenen, liet geen bericht of wat dan ook achter. Nee, voor het eerst neemt hij het heft in eigen handen. Hij scheept in op het schip de Lorenzo, voor een cruise met gelijkgestelde zielen, georganiseerd door het bureau: “De eenzame harten”. Er gaat een nieuwe wereld open voor Paul, in het begin loopt het wat stroef, maar eens hij kennis maakt met zijn medepassagiers, begint hij langzaam maar zeker te ontdooien. Hij maakt kennis met mannen en vrouwen die nog hopelozer zijn dan hijzelf. Sommigen onder hen zijn bang voor de eenzaamheid, anderen worden beheerst door angst om niet begeerd te worden en weer anderen vrezen om kopje onder te gaan in de grijze massa. Kortom, een bont allegaartje van wat de hedendaagse mensheid voorstelt.

http://i.imgur.com/5WWcl6b.jpg

Pedrosa weet dit op een geniale manier te brengen. Hij schuift Paul als hoofdpersoon naar voren, en bouwt omheen deze timide jongeman een pracht van een verhaal op. Hij schuwt de tegenstellingen niet. Toont ons een jongeman, die onder de vleugels van zijn overheersende moeder onderuit wil. Niet stap voor stap, maar plots, zomaar in een opwelling. Waardoor hij meteen geconfronteerd wordt met de hardheid van het leven. Waar hij zich in het begin moeilijk weet staande te houden, maar eens de dagen verstrijken, weet hij zich steeds beter te wapenen tegen zijn omgeving. Hij ontdekt wat het echte leven inhoud en hoe hij verder wil. Zodoende besluit hij om na de cruise, ergens een nieuw leven op te bouwen ver weg van zijn moeder. Tevens weet Pedrosa op een uitstekende manier het scenario in beeld te brengen. Zijn tekeningen zijn expressief, zitten vol leven en lijken een combinatie tussen een realistische en humoristische tekenstijl. Wat het verhaal ten goede komt qua sfeer en uitvoering. Ik heb mij in elk geval uitstekend vermaakt met dit album dat verscheen in : Collectie Vrije Vlucht. WG.

http://i.imgur.com/CX23cwx.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.