Recensie

Mauro Caldi 7 De oude dame


Dit zevende deel van Mauro Caldi springt een beetje uit de band, het is namelijk twintig jaar na het zesde deel gemaakt door Lapière en Constant. Het was de reden voor uitgeverij Paquet om de reeks opnieuw uit te geven. Helaas is er nog geen achtste deel verschenen, en ik weet ook niet of dit er nog van zal komen.

Aan de tekeningen van Michel Constant kan je zien dat er twintig jaar tussen dit verhaal en het vorige verhaal zit. De stijl sluit minder aan met de klare lijn zoals we gewend waren uit de vorige delen. En doet me meer denken aan de stijl van Simon Spruyt.

Denis Lapière zorgt er met dit afsluitende verhaal wel voor dat we eindelijk meer te weten komen over het verleden van Caldi, meer bepaald over het overlijden van Mauros vader en de rol van Gigi daarbij. Het verklaart dan ook direct de vaderlijke gevoelens van Gigi voor zijn poulain!

Zoals elk jaar trekt Gigi er met bloemen en pralines op uit om “een oude dame” te bezoeken. Meer wil Gigi over haar niet kwijt en ook pottenkijkers worden geweerd. Als Mauro na het vertrek van Gigi in zijn appartement een anonieme brief vindt die hem aanspoort om Gigi te volgen omdat hij een geheim verbergt kan Mauro zijn nieuwsgierigheid nauwelijks onderdrukken. Hij trekt dan ook op onderzoek uit en ontdekt dat Gigi eigenlijk geen dame bezoekt, maar zich opsluit in een oud huis om zich te bedrinken en aan het verleden te denken.

Een mooie afsluiter voor een leuk reeksje, maar niet getreurd voor liefhebbers van nostalgische strips en bolides uit de jaren vijftig want Gorilla is al bezig met een reeks die uit hetzelfde vaatje tapt: Jacques Gipar.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.