Recensie

Betty Blues 1 Betty Blues


Met: ‘Dromen en Muizenissen’ maakten we voor het eerst kennis met het verhaal- en tekentalent van Renaud Dillies. Niet zomaar een tekenaar en verhalenverteller. Wie het boek openslaat, en zijn tekeningen aanschouwt, zonder de tekst te lezen, denkt meteen dat deze auteur ons een zeemzoet en poëtisch verhaal gaat voorschotelen. Vergeet het maar, zijn verhalen zijn rauw, hard, emotioneel en treffen je onverwacht als een klap in het gezicht. Zo ook in: Betty Blues, een verhaal dat in 2003 verscheen bij uitgeverij Paquet, en dat in herdruk in 2014, bij dezelfde uitgever verscheen. Met recht en reden pikt uitgeverij Gorilla dit verhaal op. Het is er trouwens eentje dat je recht naar de strot grijpt.

http://i.imgur.com/cfFGnOm.jpg

Dat zich bij aanvang afspeelt in een rokerige donkere kroeg. Waar trompettist Little Rice Duck, avond na avond zijn publiek bespeelt en begeesterd. Iets wat niet naar de zin is van zijn vriendin Betty. Zij verveelt zich steendood aan de bar, en verdrinkt haar woede en verveling met peperdure champagne. Iets of wat tipsy laat ze zich inpalmen door James Patton, een extravagante, superrijke stinkerd. Hij beloofd haar een kist champagne en spiegelt haar een nieuw, rijkelijk gevuld leven voor. Als Rice na zijn optreden ontdekt, dat zijn vriendin ervandoor is, breekt zijn hart letterlijk in stukken. Volkomen het noorden kwijt zet hij het op een zuipen tot hij er bij neervalt. Bij zijn ontwaken besluit hij de muziekwereld voorgoed op te geven. Iets wat hem makkelijk lijkt te lukken, tijdens zijn dronkenmanroes gooide hij immers zijn trompet in het kanaal . Zijn vrienden willen hem nog op andere gedachten brengen, maar Rice laat zich niet ompraten. Vastbesloten nog iets van zijn leven te maken, neemt hij een treinticket naar een verre onbekende bestemming. Hoe verder weg van Betty hoe beter. Maar ondanks alles wat zich afspeelde tussen beide geliefden, lijkt het alsof hun liefde steeds meer gaat groeien. De eerste die toegeeft aan haar gevoelens is Betty. Zij beseft dat ze een grote stommiteit heeft begaan, en dat haar leven zonder Rice niets meer voorstelt. Zij gaat terug naar de club, waar ze verneemt dat Rice spoorloos verdwenen is, zonder enig teken van leven achter te laten. Rice op zijn beurt geeft niet toe aan zijn gevoelens en trekt steeds verder weg van zijn geliefde Betty. Een goede verstaander heeft uiteraard al begrepen dat deze liefde, net als bij Romeo en Julia zal eindigen in een ware tragedie.

http://i.imgur.com/mOXMKo7.jpg

Renaud Delies weet dit alles perfect te bevatten. Hij beeldt zijn figuren uit als dieren, maar dan wel met heel wat menselijke trekjes en onhebbelijkheden. Verwacht echter geen strip als: ‘Blacksad’. De auteur maakt dan wel gebruik van dieren, wat in het geheel niet storend werkt, maar het verhaal is beslist geen detective. Het speelt zich, zoals de titel al laat uitschijnen, af in de muziekwereld. Een prachtig album gevuld met betoverende jazzy klanken. Die ons meevoeren in een poëtisch, gevoelig en emotioneel verhaal over hartzeer, vriendschap, een losse flirt en een verloren liefde. Renaud geeft aan zijn figuren een weergaloze uitstraling. Ze tonen emoties, beseffen hun fouten, weten dat ze niet zonder elkaar of zonder de muziek kunnen. Hun verhaal, een verbroken relatie, is een eeuwenoud onderwerp, maar de auteur weet het zo te brengen, alsof het de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid is, dat een relatie op de klippen loopt. De tekeningen lijken humoristisch gebracht, maar zijn grafisch zeer sterk en geven efficiënt het verhaal weer. Wie ooit de tijd heeft, om de tekeningen van dit debuutalbum te vergelijken met: ‘Dromen en Muizenissen’ of: ‘Abeltje’ (scenario Régis Hautière) ziet meteen dat Renaud Delies al van bij zijn eerste album meteen de perfecte tekenstijl in de vingers heeft. WG.

http://i.imgur.com/HK8y4tK.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.