Recensie

Kale kop 3 Dokter Zita


Haar naam is Zita. Zita Sayyah, maar in het ziekenhuis De Wafel noemt iedereen haar Kale Kop. Omwille van de behandeling tegen haar hardnekkige leukemie, heeft ze nergens, maar dan ook nergens, ook maar een haartje op haar lichaam. Met als gevolg, en tot grote frustratie van Zita, dat iedereen haar jonger inschat dan haar dertien jaar. Ondertussen verblijft ze al meer dan negen jaar in het ziekenhuis. Toch heeft ze ondanks de jarenlange behandeling de moed nog lang niet opgegeven. Sterker nog, ze is voor iedereen als het ware het zonnetje in huis. Ze heeft steeds een troostend woord over voor hen die het even moeilijk hebben, en ze zet de afdeling, waar de oudjes verblijven met de regelmaat van een klok al eens in rep en roer.

http://i.imgur.com/EAtgrM4.jpg

En net als een echte dokter legt ze haar dagelijkse bezoekjes af. Niet gekleed in een keurige witte jas en met een stethoscoop om de nek. Nee, gewoon op haar sloffen en gehuld in pyjama. Toch gaat haar inspectieronde niet onopgemerkt voorbij. Op haar hoofd draagt ze een blauwe zwaailamp, en haar ronde legt ze af per step. Wat haar af en toe wel eens boze blikken oplevert van de poetsvrouw, het verplegend personeel, of een opgeschrikte bezoeker. Maar niemand blijft ooit lang boos op haar, gewoon omdat men weet wat ze betekend voor haar zieke medepatiënten. Maar af en toe krijgt ze, net als ieder onder ons, wel eens een flinke klap te verwerken. Zeker als één der oudjes, die net op het punt staat om naar huis te vertrekken, het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Dan vertoont haar zorgvuldig om zich heen gebouwde wereldje van vreugde en levensmoed wel enkele flinke barsten. Ze ziet het even niet meer zitten en heeft die dag echt geen zin meer om te lachen. Tot een kersverse moeder, die door Zita werd opgepept, toen ze zich zorgen maakte om haar baby, aanbied om haar kindje een badje te geven. Dan fleurt ze weer helemaal op en de nare gedachten verschuiven langzaam maar zeker weer naar de achtergrond.

http://i.imgur.com/w6lAXjb.jpg

Scenarist Zidrou schept omheen Zita een wereldje dat zich afspeelt in een ziekenhuis. Niet direct de leukste plaats die we ons kunnen voorstellen. Maar net als in de buitenwereld gaat hier alles gewoon zijn eigen gangetje. Voor Zita, die niet beter weet omwille van haar jarenlange verblijf in het ziekenhuis, is deze plaats bijna verworden tot haar natuurlijke habitat. Ze is als het ware de mascotte van het ziekenhuis, die door het verplegend en ander personeel op de handen wordt gedragen. Ze helpt waar ze ook maar kan, stelt haar leeftijdsgenootjes gerust die een behandeling moeten ondergaan en begeleid hen zelfs tot in de behandelkamer. Ze doet dit zonder er ook maar bij na te denken, of er iets voor terug te vragen.

http://i.imgur.com/WVX8NGB.jpg

Het scenario bevat zowel een lach als een traan. Iets wat tekenaar Ernst uitstekend weet uit te beelden. Voor dit soort van verhalen verwacht men realistisch uitgewerkte tekeningen, maar Ernst gooit het over een andere boeg. Hij brengt via zijn naar humor neigend tekenwerk iets of wat lichtheid in een soms toch wel zwaarmoedig thema. Maar zijn tekeningen stralen niet alleen humor uit, maar ook hoop en levensvreugde. Het duo Zidrou en Ernst voelt elkaar perfect aan, wat voor de derde maal resulteert in een nieuw schitterend album in de serie: ‘Kale Kop’. WG.



Dit is een recensie van een gebruiker.