Recensie

Sherlock Holmes (Lefrancq) 2 De hond van de Baskervilles


Op een kwade dag wordt sir Charles dood gevonden op de hei. Bij zijn lijk worden honden sporen gevonden en dit zorgt er voor dat een oude legende weer tot leven gewekt wordt. De verschrikkelijke hond van de Baskervilles waart weer rond op de hei en dood de leden van de vervloekte familie Baskerville. Sherlock Holmes en Watson zijn de aangewezen personen om het raadsel op te lossen.

Dit is een van de bekendste verhalen van Arthur Conan Doyle en het hoort, vind ik, tot een van zijn beste. In mijn jeugd heb ik het boek gelezen en heb een paar verfilmingen gezien waaronder die met Peter Cushing als Sherlock Holmes en de laatste in serie Sherlock met Benedict Cumberbatch in de hoofdrol. Hoewel de makers van Sherlock hun geheel eigen versie er van maakten vond ik die toch ook erg leuk. Maar dat ter zijde. Er zijn tussen 1914 en 2011 maar liefst 25 films van dit verhaal gemaakt en het is niet de bedoeling die hier te bespreken. Deze strip, uit de Collectie Detective Comics reeks, is niet de enige strip van De hond van de Baskervilles. Al in 1947 verscheen dit verhaal in stripvorm in de Classics Illustrated serie.

Hoewel het erg lang geleden is dat ik het boek heb gelezen heb ik de indruk dat scenarist André Duchâteau erg dicht bij het originele verhaal is gebleven. Het is knap hoe hij het 190 pagina’s tellende boek heeft weten te vangen in maar 48 pagina’s. Omdat ik het verhaal al door en door kende behelsde het voor mij weinig verrassingen, maar ik denk wel dat iemand die het originele verhaal niet kent het zeker spannend zal vinden. Het blijft tot op het laatst spannend.

http://i.imgur.com/HxQfXUK.jpg

De realistische tekeningen zijn van Luc van Linthout, alias Stibane. Als ik zijn tekenwerk vergelijk met andere Sherlock Holmes tekenaars, uit de Collectie Detective comics reeks, dan spreekt het mij erg aan. Stibane blijft erg dicht bij het tekenwerk van Clair die het eerste Sherlock Holmes album uit deze serie tekende. Enig verschil is dat Stibane minder lijnen nodig heeft om een gezicht te tekenen. Dat vind ik wel knap want de kunst zit hem vaak in het weglaten. Hij zet de lijnen ook stevig op papier, bijna nergens zie je onzekere dunne lijnen verschijnen. Latere tekenaars zijn Di Sano en Bonte, hoewel deze ook dicht bij het originele tekenwerk blijven heeft het tekenwerk van Stibaneee toch mijn voorkeur.

Prima album en in alle opzicht zeker het lezen waard.



Dit is een recensie van een gebruiker.