Recensie

De Blauwbloezen 60 Carte blanche voor een blauwbloes


Het is niet alle stripreeksen gegeven om bijna een halve eeuw mee te gaan en daar 5 dozijn albums aan over te houden. Zeker in het humoristische westerngenre zijn dergelijke langlopende reeksen op de vingers van 1 hand te tellen. Eigenlijk ken ik enkel Lucky Luke en natuurlijk ook De Blauwbloezen!

Nadat Salverius schielijk overleed werd de reeks na enkele albums toevertrouwd aan Willy Lambil. Samen met scenarist Raoul Cauvin toverde hij talloze grappige verhalen uit de hoge hoed, vaak met een historisch feit als uitgangspunt.

In dit jubileumalbum lijdt sergeant Chesterfield aan shellshock. De naam bestond toen nog niet, want die werd voor het eerst gebruikt tijdens de 1e wereldoorlog. Maar dat soldaten na een bijzonder traumatische ervaring als starende, emotieloze wezens gingen vegeteren was al wel langer bekend.

http://www.dupuis.com/NL/img/v3/home/slider/tuniques60.jpg

Omdat het leger met een dergelijke militair niets kan doen en gezien de grote hoeveelheid tact bij hoge militairen neemt men de beslissing hem naar het burgerleven te verbannen. Blutch is het daar echter niet mee eens en bekomt een termijn van 30 dagen om Chesterfield terug "inzetbaar" te maken.

Blutch probeert Chesterfield uit zijn lethargie te halen door hem met gebeurtenissen uit zijn verleden te confronteren. Wat volgt is een parade van personen en toestanden uit vorige verhalen, al dan niet uitgesponnen. Mathilde Appletown, Charlotte en Kakkerlak zullen de fans vast wel iets zeggen. Ook Drummer Boy en de balletdanser Zizi Asphodele maken hun opwachting. Blutch probeert zelfs kamelen, waarnemingsballons en boten . Ze komen zelfs weer terecht in Fort Bow.

Uiteindelijk komt alles zoals steeds goed terecht en is het weer Chesterfield die achter de deserterende Blutch aan kan gaan.

Dit album geeft me een sterk de indruk dat Lambil en Cauvin een afscheidstoernee doorheen hun meest succesvolle reeks hebben ondernomen. Beide heren zijn immers al 80, resp 78!

Op zich is het verhaal dan ook dunnetjes en als je de vorige albums niet hebt verslonden zal je er weinig aan beleven. Cauvin, die toch 1 van de grootmeesters van de humoristische strip mag genoemd worden, geeft ons weinig gelegenheid tot lachen, behalve de wat nostalgische glimlach van herkenning en herinnering. Het is dus op dat vlak een atypisch album voor de reeks.

http://www.bdnet.com/img/couvpage/73/9782800162737_pg.jpg

De tekeningen van Lambil zijn sterker dan in de vorige paar albums, waar de achtergronden soms nauwelijks werden uitgewerkt. Hij blijft 1 van de laatste exponenten van de typische grote neuzenstijl uit de vorige eeuw. Hierdoor krijg je altijd een grappig effect maar tegelijk ook schwung in het grafisch aspect van het verhaal.

Dit album zou een prachtige afsluiter kunnen zijn van deze reeks die menigeen veel leesplezier heeft bezorgd. Het kan beschouwd worden als een dank je wel aan de vele fans. Maar enkel zij zullen ook echt iets aan dit album hebben. En dan ook alleen maar als het echt het laatste album van de hand van beide heren is.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.