Recensie

Shock classics (Windmill) 48 Ongewenste visite
49 De nacht van het slijkmonster


Nu waren Amerikaanse comics nooit zo mijn ding omdat ik dat associeerde met de overbekende superhelden comics. Daar kwam verandering in toen ik op Catawiki een kavel tegen kwam met comics als Weird Science en The Vault of Horror. In de omschrijving stond dat het herdrukken waren van ‘verboden’ comics uit de jaren 50. Dat maakte mij nieuwsgierig en het zag er leuk uit dus ik kocht het kavel (voor veel te veel geld natuurlijk, want ik kwam er afgelopen november weer wat tegen op een beurs voor de helft van de prijs die ik er bij Catawiki voor betaald had, maar ja…). Na het lezen van enkele van deze pulp comics was ik helemaal verkocht.

Een tijdje terug zag ik een vlog van de Stripvlogger waarin hij een paar comics van Windmill Comics Publishing besprak. Ik was in de veronderstelling dat de pulp comic op sterven na dood was, dus ik was blij verrast dat er nog een uitgeverij op dit gebied was. Dus ik surf naar hun website en binnen een paar muisklikken had ik drie comics besteld. Tot mijn spijt hadden ze maar twee horror comics, dus ik bestelde twee nummers van Shock Classics en een western comic (die ik al eerder heb besproken).

http://i.imgur.com/93MnOT1.jpg

Deze twee eerste Shock nummers van Windmill Comics zijn genummerd 48 en 49 omdat deze uitgeverij voortborduurt op de Shock Classics serie die werden uitgegeven van 1972 tot en met 1975 die stopte bij nummer 47. Hoewel de originele serie uit Amerika komt worden in de nieuwe serie alleen strips van eigen bodem gepubliceerd. Wie denkt dat al het goede alleen maar uit Amerika komt heeft het mis, want zowel de verhalen als de tekeningen, die in deze gereanimeerde Shock Classics serie staan, zijn van hoge kwaliteit. In nummer 48 staan drie korte verhalen en een eerste aflevering van een feuilleton. In nummer 49 staan twee korte verhalen en de tweede aflevering van het feuilleton dat in 48 is begonnen. Persoonlijk vind ik het altijd leuk om verrast te worden door strips van voor mij onbekende (beginnende) tekenaars en schrijvers en ik word daarin ruimschoots bediend door Windmill Comics. Het debuut van schrijver Silviano Mendo, die met debutant tekenaar Feroz Nazir het feuilleton ‘Chosen’ maakte, viel mij op. Waar sommige feuilleton verhalen mij soms wat gaan vervelen doordat ze wat soapigs krijgen verveelt dit verhaal mij op geen enkel moment. De karakters van de twee hoofdpersonen, twee schoolgaande jongens, worden goed uitgediept zonder dat het te lang vervalt in ‘talking heads’. Deze scenes worden afgewisseld met spannende vampier actie. Ook heeft Mendo het principe cliffhanger goed begrepen, na elke aflevering ben ik nieuwsgierig hoe het verhaal verder gaat. De tekeningen van Nazir zal niet iedereen aanspreken, maar hij heeft zeker een hele eigen stijl en hij weet het verhaal boeiend in beeld te brengen. Het is duidelijk dat de beide heren veel geleerd hebben van het kijken naar horrorfilms want het zou zeker een film kunnen worden. Mijn complimenten. Ik wacht met smart op het vervolg.

http://i.imgur.com/B67ch0E.jpg

En deze kwaliteit is geen uitzondering bij deze Windmill Shock Classics. Ook de korte verhalen zijn van uitzonderlijke goede kwaliteit en dat te bedenken dat korte verhalen moeilijker zijn te maken dan lange. Is mijn ervaring toch althans.

Na het lezen van deze twee nieuwe Shock Classics werd ik natuurlijk nieuwsgierig naar de originele Shock Classics uit de jaren 70 dus, hopla, weer een paar muisklikken verder een aantal oude Shock Classics besteld. Voor deze recensie heb ik nummer 46 gelezen. ‘Shock Classics’ valt in dezelfde categorie als ‘The haunt of fear’ en ‘The vault of horror’, ze bevatten allemaal strips met monsters, vampiers en heksen. Kenmerkend is ook dat elk verhaal wordt verteld door een narrator. En daar hebben we al het eerste verschil te pakken als we de nieuwe Shock met de oude Shock vergelijken. Een ander onvermijdelijk verschil is dat de jaren 70 classics uit een studio komen. Daar waren dan een aantal schrijvers en tekenaars in dienst die allemaal in dezelfde stijl schreven en tekenden, want het moest duidelijk herkenbaar zijn als studio product. Windmill Comics geeft de schrijvers en tekenaars de kans om in een eigen stijl te schrijven en tekenen. Komt natuurlijk ook omdat deze mensen niet in dienst zijn van de uitgeverij en dat de tijden verandert zijn uniciteit is nu een unique selling point geworden. De studio’s van vandaag de dag zijn ontsproten uit succesvolle series in plaats dat de studio er eerst was.

http://i.imgur.com/tf1kEQf.jpg

Ander verschil is dat de oude Shocks gemaakt waren op goedkoop papier, veel comics werden na het lezen er van gewoon weg gegooid of gingen ze van hand tot hand tot ze helemaal stuk gelezen waren. Tegenwoordig willen de mensen best wel meer betalen voor een exemplaar van betere kwaliteit. Dit zorgt wel voor het dilemma dat de uitgeverij zijn geld maar één keer kan uitgeven. Om de strip niet veel te duur te maken moet er gekozen worden tussen een goede kwaliteit papier of kleurendruk. Oude Shock heeft er voor gekozen om kleur te drukken op goedkoop papier, nieuwe Shock heeft voor een goede kwaliteit papier gekozen. Wat mij betreft is dit een goede keuze, een verhaal heeft niet per se kleur nodig en komt in sommige gevallen zelfs beter over in zwart/wit. De Pooka-Dief uit het tweede Shock nummer uit de nieuwe reeks is zo’n voorbeeld.

http://i.imgur.com/qGd6YdX.jpg

Hoewel ik zeer kan genieten van de Shock Classics serie uit de jaren 70 denk ik dat Windmill Comics er goed aan heeft gedaan het oude format niet één op één te kopiëren. De tijden zijn immers verandert. Het oude studio format heeft afgedaan, mensen willen de hand van de meester kunnen herkennen.

Shock op Ratatouille TV



Dit is een recensie van een gebruiker.